Nieuws - 12 april 2007

Mietje

615_nieuws.jpg
Snel, bukken! Ha, mis. Een rond balletje gevuld met gele gelatine is rakelings langs me heen geschoten. Buikschuivend door het zand zoek ik dekking achter de houten muur van wat een kasteel blijkt te zijn. Opgezweept door de muziek van Rammstein en Blink 182 probeer ik mijn volgende slachtoffer te zoeken. Iemand van het andere team rent voorbij. Ik schiet. Blauwe verf druipt langs de muur. Shit.
De muziek stopt. Ik loop terug naar de kantine waar de tegenpartij met ónze vlag staat te zwaaien. Ook nog eens verloren.
Nieuwe verfkogels worden gekocht en ik maak me klaar voor de volgende ronde. Ons team mag als eerste naar binnen. Ik verstop me achter een paar netten in dezelfde kamer als de vlag. Dit keer zullen ze niet winnen.
Na tien minuten heb ik nog steeds niemand van het vijandelijke team gezien. Waar zouden ze blijven? Ik sluip naar beneden. Via de glijbaan kom ik bij een verlaten kerkje. Althans, dat dacht ik. Au! Godver. Die kogel kwam hard aan. Behalve met gele verf ben ik nu ook nog gesierd met een mooie blauwe plek. Ik kruip terug naar de kantine, hopend dat ik niet nog een keer beschoten word.
Als de tweede ronde is afgelopen stroomt de kamer vol met besmeurde gezichten. ‘Wie heeft mij beschoten?!’, is een veel gehoorde uitroep, evenals ‘jou krijg ik nog wel!’. Wie heeft ooit beweerd dat paintball goed is voor de teambuilding?
Tijdens de volgende ronde blijf ik aan de bar zitten. Op de videoschermen kijk ik toe hoe mijn collega’s het er vanaf brengen. Na twintig minuten komt mijn team terug met de vlag van de vijand. Blijkbaar helpt het als ik niet mee speel. Ik wrijf nogmaals over mijn blauwe plek. Paintball is niet voor mietjes.