Met een boekje onder een boom in Ghana

‘Did you join the club?’ vroegen de expats in Tamale mij, oftewel: ‘Heb je al zulke erge diarree gehad dat het eruit loopt en je in je broek poept?’ Helaas hoorde ik er helemaal bij. Het was vooral in het begin wennen aan de hoeveelheden olie en sambal en aan de lokale bacteriën. Daarom vermeed ik het eten van vlees. Eén keer liet ik me verleiden omdat het er zo goed uit zag, maar dat bleek een blokje geitenbuikvet te zijn. Heel ruw en vies, alsof ik een geit aan het likken was, bah. Het bedrijf waar ik stage liep produceerde op kleine schaal mangopuree. Mijn taak was om het eindproduct constanter te maken en het papierwerk te doen dat nodig was om de mangopuree door de Ghanese Voedsel en Warenautoriteit gecertificeerd te laten worden. Daarnaast hebben mijn begeleider en ik een haalbaarheidsanalyse gedaan voor schaalvergroting. Dat was een uitdaging: mijn begeleider had geen achtergrond in de levensmiddelentechnologie en de rest van het team bestond uit vijf lokale dames, die niet veel Engels spraken. Na een korte pauze ben ik sinds eind november weer terug in Ghana, om mensen een jaar lang in de fabriek te trainen. Gelukkig hebben we met het kleine mangoseizoen in januari en februari genoeg tijd om van alles te testen voordat het grote mangoseizoen van april tot augustus begint. Leven in een dorpje in de savanne zonder internet en zonder verplichtingen is heerlijk! Na mijn werk kan ik lekker het dorp in of een boekje lezen onder een boom. Ik ga zowel met expats als met locals uit het dorp om. Het leven is relaxt, minder gehaast. Na mijn actieve jaren in Wageningen, is dit een welkome rust.