Medewerkers moeten volgens de Wwz na 3 tijdelijke contracten of 2 jaar (4 voor wetenschappelijk personeel) een vaste aanstelling krijgen, maar werkgevers willen of kunnen die niet altijd bieden. Ze zijn bijvoorbeeld niet zeker van toekomstige financiering of vinden de gewerkte periode te kort om de opgebouwde expertise te beoordelen. Hierdoor verliezen mensen juist hun baan of kunnen ze alleen via payrolling – een interne uitzendconstructie – hun werk blijven doen.
In de opinierubriek MI in Resource-magazine (p. 22) beschrijft universitair docent Peter Tamas de situatie als een vorm van ‘ideologische exploitatie’. ‘Ambitieuze mensen zijn makkelijk uit te buiten.’ Maar ook hoogleraar Han Zuilhof is als werkgever ongelukkig met de situatie. Hij vindt de maximale tijd dat hij mensen tijdelijk mag aannemen te kort.
Resource sprak bij de rondgang ook verschillende medewerkers die in de laatste fase van hun laatste tijdelijke contract zitten en in grote onzekerheid verkeren. Ze geven aan dat dit energie vreet en hun gevoel van eigenwaarde aantast. Geen van hen durft er echter in Resource over te vertellen, ook niet anoniem, uit angst de eigen glazen in te gooien. Het betreft mannen en vrouwen, bij instituten en de universiteit, met een Nederlandse en een buitenlandse achtergrond.