Emeritus Grasman (Wiskundige en statistische methoden) baseert zijn model op slechts twee fysiologische processen: de aanmaak van vetweefsel en de bloedwaarden van het hormoon leptine dat daarbij een regulerende rol speelt. Essentieel en nieuw is de introductie van de grootheid ‘drang’. Onder die noemer schaart Grasman alle prikkels (behalve leptine) die aanzetten tot eten of juist niet eten. Fysiologische prikkels die het lichaam aansporen om te eten (insuline bijvoorbeeld) maar ook psychologische zoals de wens om te lijnen.
Met het model ging Grasman vervolgens aan de slag om die drang uit te rekenen en in kaart te brengen. Hij gebruikte daarvoor de langjarige (meer dan tien) gegevens over het gewicht van twee vrouwen. Beide vrouwen probeerden herhaaldelijk te lijnen. Grasman kan in zijn berekeningen nauwkeurig volgen hoe dat ging. Het model laat zien dat de drang om te eten al sterk afneemt een paar maanden voordat het lijnen daadwerkelijk van start gaat.
Daar staat tegenover dat de drang om te eten gedurende het lijnen weer stijgt. Dat sluit goed aan bij de praktijk: mensen houden een streng dieet maar een tijdje vol. Na een periode van afvallen, komt het oude eetpatroon weer terug. En juist dat jojo-en is volgens Grasman ongezond. Met hulp van zijn model is daar mogelijk iets aan te doen. Als je weet hoe iemands drang werkt, kun je daar mogelijk op inspelen.Zo kan wiskunde helpen om af te vallen.
De jongste publicatie (PLoS) van Grasman is een vervolg op publicatie werk van een jaar geleden, toen hij een model ontwikkelde voor het fysiologische proces van het stoppen met roken. Het gebruikte principe zou volgens hem ook geschikt zijn om bijvoorbeeld eetgedrag te modelleren. Die belofte lost hij nu in. Zij het met een beperking: het eetmodel gaat niet over verslaving en beperkt zich tot gezonde mensen zonder eetstoornis.