Student - 27 maart 2008
Lente
Ik heb stille hoop dat de foto die de eindredacteur boven mijn column zet nu eens niet een boos kijkende Stijn laat zien en heel even ging ik zelfs iets te ver in mijn voorjaarsvreugd. Middenin natuurgebied de Maashorst vroeg ik aan een groep jongeren die ik elke maand begeleid of ze ook zo vrolijk werden van al die vogelgeluiden. Hun mond viel open en diep fronsend keken ze elkaar aan, terwijl ze ondertussen hun mp3-speler een tandje lager zetten. 'Nee, hoezo dan?'
Eigenlijk ook vreemd, dat ik mijn humeur laat beïnvloeden door het weer van buiten en niet door de processorsnelheid van mijn computer. Terwijl ik zo nu en dan meer pc-uren maak dan ik buiten kom. Gruwelijk ouderwets ook eigenlijk dat echte leven. Ik loop ver achter met mijn zonnige humeur.
Die JeugdVogelwachters van mij zijn dan een stuk digitaler. Ze vertelden me, ernstig kijkend, dat de koeien die het gebied begrazen nog best eens uit zouden kunnen breken. 'Ja', zegt een ondeugend kijkend blond joch. 'Ik wist dat eerst niet, maar als je L1 indrukt en gaat rennen lukt het op mijn Playstation 2 ook.'
Nu geef ik toe, als ik een domme grap maak en een hele groep mensen me misprijzend aankijkt, dan probeer ik wel eens control z (wijzigingen ongedaan maken) in te drukken. Het komt goed, langzaam word ik steeds digitaler. Nog even wachten en dan ben ik compleet virtueel geworden. Kan ik eindelijk, volledig anoniem, in een bloemenshirt door drukke hogeschoolgangen rennen.