‘Ik wilde graag naar Italië voor mijn stage. Ik ging er vaak naartoe op vakantie, maar wilde eens echt in de cultuur duiken en zien hoe wetenschap op z’n Italiaans in zijn werk gaat. Via de leerstoelgroep Bionanotechnology, waar ik mijn thesis heb gedaan, kreeg ik de kans om naar Verona University te gaan.
Ik heb gewerkt met een methode om deeltjes te maken in een magnetron. Geen huis-tuin-en-keukenmagnetron maar een professionele waarmee je verschillende parameters kunt controleren. Daarmee heb ik poedertjes gemaakt die zowel rood als groen kunnen oplichten. Met lasers heb ik vervolgens getest wanneer ze licht geven en hoeveel. Het belang daarvan lag vooral in hoe de deeltjes gemaakt werden. Met een normale synthese zou dat minimaal drie dagen duren. Nu duurde dat dankzij de magnetron 15 minuten. De groep Nanomaterials had hier nog geen ervaring mee en ik mocht dat gaan uitproberen.
Morgen kan ook
Het grootste cultuurverschil met Wageningen was voor mij dat de figuurlijke afstand tussen student en professor nog kleiner was dan in Wageningen. Zo deelde ik het kantoor met de professor en kon ik altijd direct met mijn vragen terecht. Het was veel laagdrempeliger. Daarnaast lag het tempo van werken heel anders. De mentaliteit was daar: alles kan morgen ook. Of zoals de Italianen zelf zeggen: lentamente per favore Het duurde daar bijvoorbeeld lang voordat de chemicaliën die ik nodig had werden besteld en ik wist pas na twee maanden welke apparatuur er allemaal beschikbaar was. Aan de andere kant kreeg ik wel de vrijheid om aan een project te werken dat nieuw was voor de afdeling. Een heel gave kans. Uiteindelijk was ik de enige op de afdeling die wist hoe je deeltjes kon maken met een magnetron.
Koffie
Dankzij de Erasmusbeurs en wat spaargeld had ik de financiële ruimte om naast mijn stage wat Italiaanse steden te verkennen. Die financiële ruimte was wel nodig; zeker in steden waren broodjes en drankjes duurder dan hier. Behalve de koffie. Als je in Italië meer dan een euro voor koffie betaalt, is het veel. Uiteindelijk heb ik vooral veel activiteiten met mensen van de leerstoelgroep gedaan. In Italië zijn ze erg openhartig en ze staan altijd wel open om iets te gaan doen. Een barbecue bij iemand thuis, feestjes of de stad verkennen. Die openhartigheid mis ik wel. Ik ga zeker nog terug om de mensen die ik daar heb ontmoet op te zoeken. Ze zijn echt vrienden geworden.’