Kroketten uit de ‘Dutch Toko’

‘Canada is enorm groot. Als ze met kerst naar huis gaan, moeten studenten vaak een paar uur vliegen. Of hun ouders moeten twintig uur rijden om ze op te komen zoeken. Daardoor werd voor mij pas duidelijk hoe weinig wij er in Nederland eigenlijk van profiteren dat er zoveel mooie landen en steden op minder dan een dag rijden bij ons vandaag liggen. Ik wou graag naar een Engelstalig land en Canadezen leken me wel aardig. Dat waren ze ook. Ze zijn enorm beleefd. Als twee Canadezen tegen elkaar aan botsen zeggen ze allebei "Oh Sorry", in Nederland is de standaard reactie "Kijk uit waar je loopt". Samen met een vriendin waren wij ‘the European girls’. Een Russische vriendin vond dat we meer stijl hadden dan de Canadezen, die dragen volgens haar allemaal een jogging broek, hoodie en uggs. En daar had ze wel een beetje gelijk in. De studenten in het lab gaan heel informeel om met hun begeleider. Ze maken grapjes met elkaar en kletsen als gelijken. Daar moest ik aan wennen, ik ben het gewend om veel formeler met mijn begeleider om te gaan. Hoe laat je er bent of hoe laat je weg gaat maakt in Canada ook niet uit, als je maar doet wat je moet doen. Er heerst geen negen tot vijf mentaliteit. Het is veel minder gestructureerd, er zijn minder regels en niemand draagt een labjas. Ik moest wel even aan de taal wennen, Canadezen zeggen ‘aboot’ (aboet) in plaats van about en ‘oet’ in plaats van out. Dat klinkt in het begin erg vreemd. Ze stoppen ook van alles in de broodrooster. Van aardappelkoekjes tot een framboos-roomkaas toaster-strüdel. Ik heb allerlei rare producten geprobeerd die in de supermarkt werden verkocht. Superleuk. En als ik het uitproberen zat was en wat typisch Nederlands wou eten, dan kon ik naar de Dutch toko in Guelph. Ze hadden daar zelfs kroketten. Al waren die wel voor de oven gemaakt, want van een frituurpan hebben ze daar nog nooit gehoord. Dat was wel een tegenvaller. Het eerste wat ik at toen ik terug kwam in Nederland was een écht kroketje, uit de frituur. Heerlijk.’