Perfect, net nu ik een kater van hier tot Tokio heb, besluit iemand de keuken te boenen, dacht ze nijdig. Ze keek op haar wekker. ‘Half negen?!’ Met een kreun draaide ze zich op haar buik en begroef haar hoofd onder het kussen. Langzaam verdwenen de keukengeluiden naar de achtergrond en kwamen de herinneringen aan de avond ervoor terug in haar nog troebele brein. Ze had haar dispuutsavond van KSV gehad en was de hele nacht op de kroeg geweest. Het was een vrij wilde avond geweest, voor een woensdag. Ze had gedanst, te veel bier gedronken, op de bar gestaan. Had ze nou ruzie gehad met Freek? Het was lastig te bepalen wat er werkelijk was gebeurd. Ze tastte naar het flesje water naast haar bed om de vieze smaak in haar mond weg te spoelen. Plotseling viel haar blik op het hoopje kleren in de hoek van haar kamer. De zurige lucht van verschaald bier drong haar neusgaten binnen. Haar peperdure zwarte jurkje! Haastig gleed ze uit bed en kroop naar de stapel kleren die ze gisteren in benevelde toestand achteloos op de grond had gesmeten. Het zwarte jurkje was een zielig hoopje, stinkende ellende. Een hele maand stufi had ze eraan besteed! En dan gooit die stomme, stomme eikel van een Freek gewoon een glas bier over haar heen. Tranen van woede welden op in haar ogen. Ze sloot haar ogen en stond weer op de kroeg, druipend van het bier dat Freek, een jongen waar ze een paar keer mee had gescharreld, zojuist over haar heen had gegooid. Onthutst had ze hem aangekeken.
- ‘Ja, eigen schuld hoor,’ beet hij haar toe. ‘Jij gooit ook shit over mij heen.’ Hij wees naar de natte plek op zijn broek.
- ‘Dat was water. Eikel!’ Ze draaide zich vlug om, ze voelde de tranen al prikken en Freek mocht haar onder geen beding zien huilen. Dat nooit. Ze beende weg, maar hoorde nog net hoe Freek ‘stomme doos’ naar haar siste. Met een wild gebaar wierp Bianca het jurkje van zich af. Waarom had ze nou niet gewoon haar kroegkleren aangetrokken? Een hele maand witte bonen in tomatensaus eten, alleen om indruk te maken op die sukkel van een Freek.