Ik wilde naar het buitenland voor mijn stage. Waar precies maakte me niet uit, maar omdat ik nog nooit in mijn eentje had gereisd, leek een westers land me een goed begin. Ik werk hier bij het Sabin Vaccinatie Institute in Houston met een antigen, een eiwit van de parasiet Tripanosoma cruzi. In Amerika verspreidt dit beestje knokkelkoorts. Ik onderzoek of dat eiwit lang genoeg stabiel blijft bij minimale koeling, zowel in pure vorm als in het uiteindelijke vaccin. Als blijkt dat het eindproduct één tot twee jaar goed blijft in de koelkast, dan halveert dat de kosten. Daar heeft Sabin als non-profitorganisatie profijt van: zij krijgen dan groen licht van de sponsor om het te maken.
Kapitalisme
Wat mij opvalt hier is het verschil tussen arm en rijk. Amerika is het land van de mogelijkheden, maar alleen voor wie het zich kan veroorloven. Kapitalisme ten voeten uit, vind ik. Serveerders kunnen hier niet rondkomen van hun loon. Ze leven van de fooien of hebben nog een tweede of zelfs derde baantje. Je kunt dakloos worden door een ziekenhuisrekening, zelfs als je verzekerd bent. In appartementencomplexen worden bouncers ingehuurd om daklozen weg te houden uit het voorportaal. Ik vind de tegenstellingen echt groot, en dan schijnt het in Houston nog mee te vallen. Tegelijkertijd zie je ook dat het onder de rijkere mensen nog steeds normaal is dat de vrouw huisvrouw is. Rond lunchtijd zie ik veel van die typische blonde, dunne huismoedertjes. Voor mij is dat erg tegenstrijdig.
Op het lab zie ik dan weer weinig cultuurverschillen. Een verschil in autoriteitsstructuur merk ik bijvoorbeeld niet. Mijn begeleider spoort me aan om zoveel mogelijk dingen zelfstandig te doen. Ik kom altijd ergens binnen tussen kwart voor negen en kwart voor tien en vertrek tussen vijf en acht. Twee van mijn collega’s werken tussen tien en vijf en dat wordt ook geaccepteerd. Wat ik wel interessant vind, is dat Amerikanen over het algemeen hard werken: minder efficiënt, maar ze gaan lang door.
Volkoren boterham
Ik mis Nederland wel. De nuchterheid en botheid van mensen, het kunnen maken van woordgrappen of het kunnen imiteren van Hans Teeuwen. Ook mis ik mijn ongezoete volkoren boterham met appelstroop en Calvé pindakaas en een maximale reistijd van een halfuur om iets leuks te kunnen doen. Fietspaden en voetgangers heb ik hier amper gezien en ik mis het om in mijn eentje ‘s avonds een wandeling te maken zonder me zorgen hoeven te maken. Het rare is dat – als ik straks terug ben in Nederland – ik het hier ook zal missen.’