Cees Veeger in 1989, ©Guy Ackermans
Veeger kreeg in 1976 landelijke bekendheid in de ‘Vasolastine-zaak’. Een farmaciebedrijf had een middel tegen kreupelheid en reuma bij paarden op de markt gebracht, vasolastine, en vroeg Veeger om de heilzame werking te onderzoeken. Veeger vond geen heilzame enzymen in de zalf, schreef daar een artikel over en werd door het farmaciebedrijf aangeklaagd in een rechtszaak. Veeger bleef bij zijn bevindingen, ook nadat de farmaceut beslag op zijn huis had gelegd en de universiteit Veeger adviseerde om zijn rapport in te trekken. Hij won het proces, en ontwikkelde een allergische reactie tegen bureaucratische bestuurders.
Meningen
Veeger behoorde tot de wereldtop in zijn vakgebied en had uitgesproken meningen over ‘goede’ en ‘slechte’ wetenschappers. Die ventileerde hij loud and clear in bijeenkomsten van de universiteit, maar ook als columnist van het Wagenings hogeschoolblad. Daarbij speelde hij vrijwel altijd op de man. Hij had jarenlang ruzie met toxicologiehoogleraar Jan Koeman en blies daarbij een onderzoekschool op. Hij pestte zijn opvolger, die naam had gemaakt in het bedrijfsleven, weg. En hij maakte zijn oogappel en beoogd opvolger, die naar een andere leerstoelgroep vertrok, zwart.
Avondcolleges
Maar hij was ook een begenadigd docent. Hij was begeesterd over zijn vakgebied en besprak op college actuele krantenknipsels en wetenschappelijke artikelen om de biochemie toegankelijk te maken voor de studenten. Hij gaf avondcolleges toen niemand in Wageningen avondcolleges gaf. Dat mocht niet van het faculteitsbestuur. Op zijn kenmerkende wijze ging Veeger strijdbaar door met avondcolleges en lekte hij uit rancune de cijferlijsten (lage cijfers) van de studenten die tegen de avondcolleges hadden gestemd.
Uit kamer gezet
Ook na zijn pensionering in 1996 bleef Veeger zich met zijn vakgroep en de universiteit bemoeien. Hij vond de toenmalige rector, Cees Karssen, een minkukel, want Karssen was maar persoonlijk hoogleraar – geen ‘goede hoogleraar’. Na een ingezonden brief in het universiteitsblad over wetenschap, waarin hij en passant weer eens op de man speelde, vond de toenmalige bestuursvoorzitter Cees Veerman het welletjes. Veeger werd uit zijn werkkamer gezet. De door hem gehate bureaucratie had het laatste woord.
Maar de eigenzinnige hoogleraar werd ook geroemd. Veeger was eredoctor van de universiteit van Poznan en kreeg een lintje van de koningin.
Herdenking
Cees Veeger overleed op 13 februari op 88-jarige leeftijd in zijn woonplaats Wageningen. Hij wordt in besloten kring begraven. Belangstellenden kunnen op zaterdag 17 februari om 15.00 uur een herdenkingsbijeenkomst bijwonen in Nol in ’t Bosch.