Kriebel, kriebel. Argh! Wat een irritant gedoe. Willem-Jan kraste, nog half in slaap, woest met zijn nagels over zijn bovenbeen. Het hield maar niet op en nu ging het ook nog bloeden. Woest draaide hij zich nog eens om en probeerde verder te slapen. Na een half uur trok hij het niet meer en stond op. Het was zes uur ’s ochtends en hij stond voor de spiegel.
Een rij rode bultjes liep van zijn rechterlies richting knie. Gék werd hij van de jeuk, hij wist niks beters dan maar onder de douche te springen. Het frisse water verlichtte de kriebel even en hij kon zijn gedachten de vrije loop laten. Het leuke blondje van twee nachten ervoor liep zijn hoofd binnen. Ze glimlachte weer naar hem, hij gaf haar een biertje. Zij achterop de fiets, naar haar kamertje op Hoevestein. Wat volgde was een wat ongemakkelijke maar interessante nacht in haar eenpersoonsbed. Willem-Jan’s blik dwaalde af en bleef steken op zijn bultjes. Het zal toch niet? Wat een slet!
Snel sprong hij uit de douche en droogde zich af. Meteen begon het weer te jeuken. Uit wanhoop smeerde hij zonnebrand op de bultjes, de enige crème die hij had. Het prikte, maar het zou vast helpen. Hij deed zijn laptop aan en googelde ‘schaamluis’. ‘Doordat veel mensen hun schaamhaar scheren komt schaamluis steeds minder voor’, las hij op het scherm. ‘Nou, niet overal ter wereld’, dacht hij schamper. Snel las hij verder. ‘Symptomen zijn aanhoudende jeuk, wondjes door krabben en beestjes op de haren rondom de geslachtsdelen en in het ondergoed.’
Na een half uur zelfonderzoek had Willem-Jan niks gevonden. Geen beestjes. Hij onderzocht zijn bed en de boxershort die hij de afgelopen dagen had gedragen. Geen beestjes. De jeuk was ondertussen weer in volle hevigheid losgebarsten. De enige remedie die hij kon bedenken was een ijsklontje. Of deppen met azijn. In zijn ochtendjas sloop hij naar de keuken.
Derk zat op de bank de veters van zijn hardloopschoenen te strikken toen Willem-Jan binnen liep. Willem-Jan doorzocht de kastjes en vond een fles azijn. In de vriezer vond hij alleen frikadellen en voor de zekerheid stak hij er eentje in zijn zak. Onwillekeurig krabde hij ondertussen aan zijn lies. Derk keek hem aan en trok een wenkbrauw op. ‘Spijt van die chick van laatst? De gevolgen van ondoordachte acties kunnen pijnlijk zijn’, zei hij met een overdreven belerend toontje. Willem-Jan verschoot van kleur. ‘Man, waar héb je het over?’, antwoordde hij iets te hard. Terwijl hij terugstormde naar zijn kamer riep Derk hem na: ‘Bedwantsen op Hoevestein.’