De masterstudenten Plantenwetenschappen zijn weer thuis na hun tiendaagse rally. Van Jori had het wel langer mogen duren. ‘Je bent met 2400 studenten die allemaal hetzelfde doen. Daardoor heb je altijd een onderwerp om over te praten. Het voelt echt alsof je daar met 2400 vrienden bent.’ Ook Julia wilde nog niet huis. ‘Je hebt een auto, je kan overal heen. Het is best vrij.’
Hoogtepunt van de rally waren vier dagen rijden door de woestijn. Jori: ‘We waren daar een beetje zenuwachtig voor, want konden we daar wel rijden?’ Uiteindelijk bleek hun 4×4-bestelwagenuitvoering uit 1989 een uitkomst. ‘We kwamen overal goed doorheen.’ Julia vertelt dat het wel een uitdaging was om steeds genoeg snelheid te houden en door te blijven rijden. ‘En als er een auto voor ons vast kwam te zitten, zaten wij ook meteen vast.’
We zorgden altijd dat we niet alleen reden, voor als we zouden verdwalen of pech zouden krijgen.
Julia en Jori hadden zich in de woestijn aangesloten bij twee Parijzenaren die redelijk Engels spraken. ‘We zorgden altijd dat we niet alleen reden,’ zegt Julia, ‘voor als we zouden verdwalen of pech zouden krijgen.’ Daarnaast was het ook gewoon gezellig. Julia: ‘Dan schreven we dingen op een klein whiteboard en die hielden we dan voor het raam terwijl de anderen inhaalden. Zij schreven dan weer een antwoord op hun bord en haalden ons weer in.’
Zoals te verwachten was, waren de vier dagen woestijn vooral stoffig. ‘Het zand zat overal. Voor het ontbijt kregen we broodjes en bij de eerste hap zat er al zand tussen je tanden. Ook in de auto zelf zat zand, want we hielden de raampjes toch een beetje open vanwege de warmte,’ aldus Jori. Hun haar bleef – zonder elastiekjes – in staartjes staan. En rijden met zoveel zand was een uitdaging, vertelt Julia. ‘Soms zag je niks, net als in dikke mist. Vooral als de zon er ook nog doorheen scheen en je zonnebril onder het stof zat.’
Die auto kreeg op een gegeven moment wel een ziel, we gingen ook echt tegen hem praten.
De Renault 4 vertoonde onderweg wat gebreken, zoals naar beneden zakkende spiegels die Julia en Jori steeds weer omhoog moesten duwen. Ook de sproeiers deden het niet, zodat Jori tijdens het rijden flesjes water op de voorruit moest gooien. ‘Die auto kreeg op een gegeven moment wel een ziel, we gingen ook echt tegen hem praten,’ zegt Jori. Ze doopten hem papi, opa op zijn Frans. ‘Je krijgt echt een band met die auto’ Uiteindelijk heeft de auto het gehaald, al moesten de studenten hem ’s ochtends aanduwen of van een heuveltje laten rijden omdat hij niet startte.
De omstandigheden onderweg waren behoorlijk primitief. De toiletten in de kampen waren éénpersoonstentjes waarvan de ritsen na een paar uur al kapot waren, zodat je die met één hand dicht moest houden. Onderweg ging plassen gewoon achter de auto. ‘Op een gegeven moment is dat allemaal geen probleem meer,’ zegt Julia. Ook vier dagen niet douchen, vonden ze prima. Pas in het hotel in Marrakesh was er weer luxe, maar daar hadden Jori en Julia juist moeite mee. Jori: ‘Onderweg hebben we veel armoede gezien en dat hotel was echt overdadig.’