Herman Eijsackers, voorzitter van de wetenschappelijke adviesraad, heeft net Jane Goodall geïntroduceerd om plotseling gecast te worden als alfa chimpansee. Tot hilariteit van de ruim zevenhonderd bezoekers knuffelt Goodall de verlegen Eijsackers, nadat ze een submissive crouch met zacht gegrom voordoet. Zo begroeten ondergeschikten een alfamannetje nadat ze een tijd zijn gescheiden. Het tafereel is de aftrap van een meeslepende toespraak van anderhalf uur; Een verhaal dat Goodall zo vaak heeft verteld dat het tot in perfectie is gepolijst.
In haar relaas gaat Goodall niet alleen in op het chimpansee-onderzoek in Gombe Stream National Park dat haar zo beroemd maakte. Ook het allerprilste begin van haar wetenschappelijke nieuwsgierigheid komt aan bod. Zoals de keer dat ze als kind uren achtereen in een kippenhok zat om uit te vogelen waar eieren vandaan komen. Ze grijpt Moederdag aan om haar eigen moeder te danken; toen de jonge Jane na uren vermissing terugkeerde uit het kippenhok kreeg ze geen straf, maar hoorde haar moeder geduldig de enthousiaste verhalen aan. Wie weet, mijmert ze, was haar nieuwsgierigheid anders in de kiem gesmoord.
Goodall is echter als activiste naar Wageningen gekomen om haar Jane Goodall Institute te promoten. Deze organisatie wil de chimpansee en zijn leefgebied beschermen. In alarmerende termen schetst ze daarom de staat van de aarde. Klimaatverandering, de grootschalige jacht op chimpansees voor bushmeat, mijnbouw- en oliebedrijven die wegen maken door het oerwoud, het einde van de antibiotica. Goodall vindt de mens maar paradoxaal. Het is de meest intelligente diersoort, maar deze vernietigt desondanks wel zijn eigen thuis. Als het publiek eenmaal murw is gebeukt door deze litanie van ellende, gloort er gelukkig hoop aan het eind van de tunnel. De activiste put hoop uit de weerbaarheid van de natuur en de jeugd. Daarbij kijkt met nadruk naar de studenten in de zaal.
De toeschouwers zijn enthousiast. Hoewel er hier en daar wordt gemopperd over de alarmistische donderwolken die Goodall gebruikt om haar verhaal kracht bij te zetten. De interesse van het publiek richt zich vooral op Goodall. ‘Je kreeg echt een persoonlijk verhaal en geen college,’ zegt Nina Vergoossen, vijfdejaars Dierwetenschappen. ‘Ik was van het begin tot het einde geboeid.’ Sita Wignand, moeder van een biologiestudente, werd vooral getroffen door Goodalls verschijning: ‘Ze is heel frêle en heeft een zachte stem en toch luistert de hele zaal.’ Nog lang na de lezing staat er in Orioncafé The Spot een imposante rij mensen die een handtekening willen.
In de komende Resource (nummer 18) lees je een interview met Jane Goodall.