‘Deze week ga ik eindelijk verhuizen naar Hoevestein’, vertelt Sophia, die het afgelopen halfjaar in Ede woonde. ‘Hopelijk heb ik straks meer tijd voor hobby’s en een sociaal leven. Het lijkt me leuk om meer nieuwe mensen te ontmoeten en hier te sporten, maar nu is dat lastig. Ede is te ver weg om tussen een college en sporten op en neer te gaan. Daardoor moet ik mijn sportspullen de hele dag meezeulen.’
Sophia keek ernaar uit om in Nederland te wonen, omdat ze de mensen hier leuk vindt. ‘Ik was hier al twee keer eerder geweest. Mensen zijn wat ruimdenkender en meer easy going dan in Duitsland. Op mijn vorige universiteit kondigde de docent aan dat we ons privéleven konden vergeten, omdat we al onze vrije tijd in de studie moesten steken. Hier zei de docent juist dat we niet moesten vergeten om tijd te maken voor leuke dingen, omdat studeren stressvol kan zijn. Het is een andere aanpak, zorgzamer.’
Ik wil bewijzen dat het economisch haalbaar is om goed te zijn voor de wereld
Voordat Sophia naar het buitenland ging, woonde ze samen met haar vriend, hun twee katten en hun vissen. ‘We bouwden samen een aquarium, dat was onze gezamenlijke hobby. Ik zie mijn vriend bijna elk weekend. Soms ga ik naar Duitsland en soms komt hij naar Wageningen. Als hij hierheen komt, moet hij onze kleine dierentuin alleen laten, wat wel sneu is. Samen voor de dieren zorgen was beter; we konden de verantwoordelijkheid delen. Dat was één van mijn voornaamste twijfels voordat ik naar Wageningen ging.’
Toch is Sophia gegaan. ‘Het was een mooie kans om te doen waar mijn passie ligt. Het klinkt gek om te zeggen dat mijn studie mijn passie is, maar ik geef om duurzaamheid. Ik wil werken aan iets dat verder gaat dan mijn eigen leven. Ik wil bewijzen dat duurzaamheid geen utopie is, dat het economisch haalbaar is om goed te zijn voor de wereld. Mensen houden vast aan oude gewoontes vanwege het gemak. Daarom moeten bedrijven zorgen dat duurzaamheid de norm wordt.’
