Foto: Anne van der Heijden
Pamela maakt de blauwe dozen samen met andere studenten die het vak Atelier doen. ‘Dat is onze versie van ACT’, vertelt ze. Haar groepje wil de dozen gebruiken voor een sociaal experiment in Amsterdam. ‘We willen kijken of het plaatsen van een object genoeg is om een plek levendig te maken, of dat een plek levendig moet zijn voordat een object erin kan passen.’ De studenten willen de dozen in de openbare ruimte zetten en kijken of mensen er mee gaan spelen. ‘De dozen moeten een leuke kleur hebben die licht en speels is en opvalt.’
Het is de eerste keer dat Pamela toegepast onderzoek doet in Nederland, maar in haar thuisland Peru heeft ze zoiets al vaker gedaan. ‘We hadden langere periodes in Peru dus er was meer tijd voor uitgebreide experimenten zoals dit.’
In Lima is er altijd leven; eettentjes zijn de hele nacht open
Vergeleken met haar stad Lima is Wageningen erg klein. ‘Zeker als je ’s avonds eten wilt halen. Alles sluit in Wageningen. In Lima is er altijd leven; eettentjes zijn de hele nacht open.’ Als kind heeft Pamela al eens twee jaar in West-Europa gewoond. ‘We zijn naar Duitsland verhuisd toen ik vier was, vanwege terrorisme in Peru. Maar we zijn alweer terug verhuisd toen ik zes was. Volgens mijn ouders werd mijn zus te snel volwassen in Duitsland. Ze wilden dat ze de rest van haar jeugd in Peru doorbracht.’
Haar tijd in Duitsland kon niet verhinderen dat Pamela wat moeite had om te wennen aan Nederland. ‘Ik kan me Duitsland haast niet meer herinneren.’ Ze mist het nachtleven en het lekkere Peruaanse eten. Gelukkig heeft ze haar eigen kleine gemeenschap van mensen uit Peru hier in Wageningen gevonden. ‘Met een van die meiden dans ik graag op hakken, dat was mijn sport in Peru. Je balans behouden op hakken terwijl je danst geeft je een goede core stability.’ Pamela houdt ook van zingen en fotografie, en boven alles van landschapsarchitectuur. ‘Het is goed dat ik ervan houd, want ik vrees dat ik veel zal werken in de toekomst.’