Melody Sturm houdt in Naples, Florida, een windmeter omhoog om de kracht van orkaan Irma te meten. Foto Melody Sturm
Melody Sturm zit op een bankje voor Impulse. De zon schijnt, de lucht is blauw met hier en daar een wolkje. Saai weer eigenlijk, voor een stormjager. Ze geniet er wel van, hoor. Als het niet te lang duurt. Laatst zat ze vier maanden in Malaga om Spaans te leren. Elke dag een strakblauwe lucht. Daar wordt ze dus onrustig van. Kan ook bijna niet anders, met zo’n achternaam.
‘Sturm, ja een toepasselijke achternaam. Maar mijn familie heeft helemaal niks met het weer. Ik ben de enige’, vertelt de bachelorstudent Bodem, Water, Atmosfeer. De fascinatie voor weer en wind zat er bij haar al vroeg in. ‘Mijn moeder zegt dat ik als baby al urenlang naar de bomen kon kijken. Mijn wieg stond in de erker. Ik gaf dan geen kik en keek met grote ogen naar de beweging van de bladeren. Toen is het eigenlijk al misgegaan.’ Ze lacht.
Twister
De fascinatie bleef. Als kleuter keek Sturm naar documentaires op National Geographic en Discovery. ‘Over vulkanen, orkanen en dat soort extreme dingen. Ik was geboeid door de effecten van natuurverschijnselen op mensen, de vernietiging, het leed. Toen heb ik ook de eerste tornado’s gezien.’ Maar het beslissende moment kwam in 1996. Ze was pas zes jaar, maar weet het nog goed. Twister kwam uit, de beroemde film over tornadojagers met Helen Hunt in de hoofdrol. ‘Die film heeft een enorme indruk op me gemaakt. Hé, er zijn mensen die die dingen achternagaan. Dat wil ik ook!’
Vanaf dat moment stond de loopbaan van Melody Strum min of meer vast. Om op stormen te jagen, moet je veel van het weer weten. Om veel van het weer te weten, moet je meteorologie studeren. ‘En dan zijn er in ons land twee mogelijkheden: Utrecht of Wageningen. Ik koos voor Wageningen, omdat de insteek hier meer praktisch is. Ik heb wel eerst moeten opzoeken waar het lag.’
Sturm (links)
en twee mede-stormjagers kijken vanaf een veilige plek naar het natuurgeweld.
Sint Maarten of Florida
Irma was niet de eerste orkaan die Sturm meemaakte. Op haar 14de logeerde ze al eens bij familie in Florida. Ze maakte er twee orkanen mee, inclusief evacuatie. Maar toen ze terug was in Nederland en daardoor een categorie-4-orkaan dreigde mis te lopen, was ze zo teleurgesteld dat haar ouders haar opnieuw op het vliegtuig zetten. En in mei was Sturm voor het eerst met een groepje Nederlandse stormjagers in Oklahoma op jacht.
Toen orkaan Irma deze maand uitgroeide tot het monster dat ze uiteindelijk werd, was Sturm op een uitstapje vanwege een jubileum van haar moeder. Ze begreep onmiddellijk dat dit haar kans was. ‘Ik wilde altijd al eens in het oog van zo’n orkaan zijn. Ik heb het uitstapje ingekort en dankzij de collegialiteit van mijn collega’s bij MeteoGroup zat ik een paar dagen later in het vliegtuig naar Florida.’
Irma was toen al afgezwakt van categorie 5 tot 4. ‘Sint Maarten was geen optie. Als het vliegtuig al had kunnen landen, was er daarna geen uitweg meer geweest. In Florida had ik meer kans. Bovendien ken ik het daar goed.’
Hoe kan de natuur zo’n monster maken, zo’n wolk met een eigen wil die om zijn as draait?
Dood en verderf
Natuurlijk is er de onvermijdelijke vraag naar het waarom. Waarom wil iemand in het oog van een orkaan staan die dood en verderf zaait? ‘Ik wil ze begrijpen en meemaken’, zegt Sturm na een korte pauze. ‘Het is mijn fascinatie. Hoe kan de natuur zo’n monster maken? Zo’n wolk die zijn eigen wil ontwikkelt en om zijn eigen as gaat draaien. Door mijn werk begrijp ik wel hoe het werkt, maar het echt zelf meemaken is heel anders.’
En ja, de spanning en de kick spelen ook mee. ‘Ik hou er wel van om dat op te zoeken. Maar de veiligheid staat voorop. Ik weeg goed af wat de risico’s zijn en of het mij dat waard is. Je gaat ook nooit alleen op pad. Je bent minimaal met drie, vier man. Je hebt een chauffeur nodig, iemand die navigeert en iemand die de meteorologie in de gaten houdt.’ In Florida was Sturm samen met een Nederlandse collega-jager en een ervaren Amerikaan. En indirect met nog veel meer jagers. Stormjagen is populair. ‘In Oklahoma, onderdeel van de Tornado Alley in de VS, begint dat een probleem te worden. Daar komen zo veel mensen op de stormen af dat er soms files op de landwegen staan.’
In het oog van de storm, waar het plotseling windstil is, maakt een verrukte Sturm een selfie-filmpje.
Opeens is het stil
Na nauwkeurige berekening nestelden Sturm en haar collega’s zich in het stadje Naples. Daar zou Irma, inmiddels afgezwakt tot een categorie 3, recht overheen komen. Sturm maakte van het moment suprême een selfie-filmpje dat online staat. Ze oogt kinderlijk blij, bijna extatisch. Op de achtergrond is het vrijwel windstil. Er gebeurt niks. ‘Je moet dit zien in het licht van wat eraan vooraf is gegaan’, licht ze toe. ‘Hoe dichterbij het oog komt, hoe harder het waait. Er zijn windvlagen van 142 mijl per uur gemeten, dat is 229 kilometer per uur. We hadden de auto in een stevige parkeergarage gezet. Zelf stonden we op een veilige plek buiten. We liepen af en toe rond, maar op een gegeven moment durf je dat niet meer. Dan zie je allerlei dingen door de lucht vliegen. Palmbomen die bijna plat liggen. Je voelt je heel kwetsbaar. En dan, in amper een half uur, wordt het stil. Ik was er helemaal door overdonderd. Het was een enorme droom van mij om in zo’n oog te staan. En dan ineens is het zover. Na al dat reizen, alle moeite die je hebt gedaan.’
Wie denkt dat Sturms honger nu is gestild, heeft het mis. ‘Nee, er zijn alleen maar dromen bijgekomen. Dit was uiteindelijk maar een categorie 3. Als ik de kans krijg om een 5 mee te maken, zal ik die pakken. In dit oog heb ik bovendien maar een klein stukje blauwe lucht boven me gezien. Het mooiste is als de lucht helemaal blauw is, alsof er niks aan de hand is. Dat wil ik weleens zien. Ik ben nog lang niet klaar.’