Nieuws - 25 oktober 2010

In het echt

Het wel en wee van de Bekende Nederlander; er worden zelfs hele tijdschriften aan gewijd. Waarom vinden mensen hen zo belangrijk?

Blogger_YK.jpg
Gisteren stond ik in de supermarkt bij de kassa. Buigend over mijn karretje kon ik nét niet bij het 'volgende klant'-balkje. Maar gelukkig: de man voor me (groene regenlaarzen, kaki broek/bruine trui, vader van twee blonde zoontjes) reikte het me aan en knikte me vriendelijk toe. Ik knikte terug. Toen viel het kwartje. Alexander Pechtold. Ik bleef hem een beetje sullig aankijken. Zijn naam stond naast het vakje dat ik rood had gekleurd. Kennelijk gewend om aangegaapt te worden rekende de politicus koeltjes af en vervolgde zijn weg. Mijn vriendin zei, hopelijk buiten gehoorsafstand: 'Hm, hij ziet er vermoeid uit.' Dat klopte.
Wacht eens, als om het even wie daar stond af te rekenen was je toch niet geneigd om het al dan niet vermoeide uiterlijk en de groene laarzen te beoordelen? Waarom was ik, zelf bijna een bekende Wageninger, zo onder de indruk van een man die gewoon in dezelfde stad woont?
Blijkbaar heeft het iets bijzonders om mensen eens in het echt te zien die je normaal alleen via de televisie vanuit je veilige kamer bekijkt. Zo lunchte mijn ouweheer eens met Balkenende en zat hij naast Alec Baldwin in een restaurant. Zulke dingen vinden wij mooi.
Het laat ons zien dat het ook maar gewone mensen zijn met prozaïsche probleempjes, menselijke gebreken en beperkingen. Dat brengt roem en bekendheid binnen handbereik. Maar waarom blijft het interessant, zelfs als je eenmaal weet dat het mensen zijn zoals jij en ik? Waarom blijven mensen roddelbladen lezen en dweepziek fanmail sturen, in de hoop op een beetje oppervlakkig contact met hun geliefde idool? Toch maar eens met een handtekeningenjager gaan praten, want zulk gedrag ligt niet in mijn aard en kan ik niet begrijpen.