Hij tekent met penseel en inkt. Niet omdat hij het zo geleerd heeft, maar omdat hij zag dat anderen het zo deden. En dat vond hij mooi. Daarom heeft hij het zich zo aangeleerd. Dat is typisch Henk van Ruitenbeek, de illustrator wiens carrière zo nauw verbonden is met Wageningen UR. Ruim dertig jaar lang al tekent hij voor de achtereenvolgende bladen die bij Wageningen UR hoorden, nu dus Resource. Elk nummer illustreert hij een van de populairste rubrieken: Typical Dutch op de achterpagina. De komende weken is een expositie van zijn werk te zien in Impulse. Leuk, vertelt hij in zijn atelier, maar het voelt ook een beetje gek. Hij ziet zichzelf niet in de eerste plaats als een kunstenaar, maar als een illustrator. ‘Ik vind het prettig als mijn illustraties een doel dienen, als een soort gebruiksvoorwerp.’ Een bescheiden uitspraak voor een tekenaar met zo’n duidelijke ‘signature style’. Extravert, rijk aan beeldspraak en grote gebaren.
Foto: Guy Ackermans
Goede tijd
Van Ruitenbeek begon in Wageningen als student. In 1972 schreef hij zich in bij de opleiding Plantenziektekunde, maar dat werd geen succes. Nadat hij was gesjeesd bleef hij ‘hangen’ in de organisatie. Eerst in baantjes als schoonmaker en ‘secretaresse’, maar doordat hij al snel een begenadigd posterontwerper bleek te zijn, besloot hij zichzelf in die richting te ontwikkelen. Zo kwam hij bij het toenmalige Wageningse hogeschoolblad terecht. In de jaren tachtig kreeg hij de wind in de zeilen. ‘De redacteuren en freelancers van het blad waaierden uit naar andere bladen in Nederland en ze namen mijn telefoonnummer mee.’ Zo werd Van Ruitenbeek een Wagenings exportproduct. Dat gold helemaal toen de meeste hoger-onderwijsbladen van krantenformaat overstapten op full color glossy. ‘Tegenwoordig, in het internettijdperk, is de hausse weer wat geluwd. Ik heb de goede tijd net helemaal meegemaakt’, concludeert hij. ### Kijkdoos
De tentoonstelling in Impulse, met de naam ‘Next Dimension’, is geen overzichtsexpositie. Da’s saai, vindt Van Ruitenbeek. In plaats daarvan maakte hij een selectie van recent werk, door hem zo aangepast en geprepareerd dat het aansluit bij het expositiemedium: een vitrinekast. Dit keer niet tweedimensionaal, maar driedimensionaal dus. ‘Een soort hele grote kijkdoos.’ Tot slot dan, heeft hij ooit spijt gehad van zijn afgebroken academische carrière? ‘Nee, ik vind wetenschap nog steeds enorm boeiend, maar misschien was ik gewoon niet analytisch genoeg. Uiteindelijk weet je wat je wilt zijn, dan is het een kwestie van heel van oefenen, en houden van wat je doet. En de universiteit is nooit uit mijn leven verdwenen. Alles heeft een functie gehad.’