Janse Heijn – goochelaar Masterstudent Internationale ontwikkelingsstudies en Bos-en natuurbeheer Verdiensten: 50-200 euro per optreden.
‘Tijdens mijn kinderjaren vroeg ik altijd goocheldozen aan Sinterklaas. Daar heb ik er heel wat van versleten. Toen ik op mijn twaalfde een goochelwinkel vond in Haarlem, ben ik wat professioneler materiaal gaan kopen. Twee jaar later gaf ik voor het eerst een show, op een kermis. Maar het balletje begon pas echt te rollen toen ik uitgenodigd werd om op te treden in een pannenkoekenrestaurant in Heemstede. Daar treed ik nu nog regelmatig op. Optredens krijg ik via mond-op-mond reclame. Mensen zien me, onthouden dat, en bellen me op. Afgelopen jaar trad ik zo’n drie à vier keer per week op, waarbij ik op allerlei plekken kom. Ik heb eens opgetreden bij de Apenheul voor een zaal met gorillaverzorgers. Daarvoor had ik de trucs in mijn repertoire een apentintje gegeven: ik toverde een knuffelaap met konijnenoren uit de hoge hoed. Ook geef ik wel eens shows bij studentenverenigingen. Maar het vaakst treed ik op voor kinderen, en daar moet je je act op aanpassen. Met kaartentrucs kun je dan niet aankomen, dat is te abstract. Kindergoocheltrucs zijn heel visueel en kleurrijk. Je kunt bijvoorbeeld een doekje laten verdwijnen, of een pop laten bewegen.
Anderen staan versteld van wat ik verdien
Janse Heijn
Als ik studiegenoten vertel wat ik verdien staan ze vaak versteld; in een uur verdien ik wat veel studenten in een dag verdienen. Maar er komen een hoop verborgen kosten bij kijken. Ik oefen veel om alle trucs in de vingers te krijgen. Bovendien moet je sommige goocheltrucs kopen, en die kunnen vrij prijzig zijn.’
Theo Linders – vleermuizen observeren Masterstudent bos- en natuurbeheer Verdiensten: ‘aanzienlijk meer dan het minimumloon’.
‘Mijn officiële functie is “veldmedewerker” bij een ecologisch adviesbureau. Wij krijgen bijvoorbeeld een opdracht binnen als iemand een snelweg wil aanleggen, of een gebouw wil slopen. Ik kijk dan of er vleermuizen op de locatie zijn. Vleermuizen zijn beschermde dieren in Nederland. Als een bouwproject impact heeft op de vleermuizen, moet er dus gecompenseerd worden. Bijvoorbeeld door vleermuiskasten op te hangen. Soms adviseren we om een deel van de bestaande structuur te laten staan, als die heel belangrijk is voor de dieren. Voor het tellen van de vleermuizen heb ik een speciaal apparaat: een batdetector. Een vleermuis oriënteert zich door middel van sonar. Die werkt met hele hoge piepjes, onhoorbaar voor mensen. De bat-detector zet die sonargeluiden om in geluiden die we wel kunnen horen. Erg handig, want je hoort vleermuizen eerder dan dat je ze ziet. Wanneer ik in een dorp of stad aan het observeren ben, word ik wel eens vreemd aangekeken.
voorbijgangers vragen me wel eens of ik iets kwijt ben
Theo Linders
Ik loop dan heen en weer, starend naar mijn bat-detector. Voorbijgangers vragen me wel eens of ik iets kwijt ben. De leukste opdracht die ik had was in een dierentuin. Ze wilden daar een aantal bomen kappen voor de uitbreiding van een verblijf. ’s Avonds liep ik daar dan in mijn eentje rond tussen de beesten. Dan blijkt een leeuw toch net even wat enger te zijn dan overdag met honderden mensen om je heen.’
Boudewijn Arndt – drager bij Ferentes Masterstudent internationaal land- en waterbeheer Verdient: ‘boven het minimumloon’.
‘Ik werk als drager bij Ferentes, dat dagers levert voor begrafenissen en crematies. Met zes studenten gaan we – gekleed in een lange overjas, en met handschoenen – naar een uitvaart, en dragen de kist met overledene de rouwzaal in. Dan gaan we achter de schermen koffie drinken, om na de samenkomst de kist naar de auto te bren gen of direct naar de begraafplaats. In principe zijn wij dommekrachten: we brengen de kist van de ene naar de andere plek. Waar het om gaat is dat je de protocollen goed volgt. Alles moet er netjes uitzien en vlekkeloos verlopen. Het mooie aan deze baan is dat het vrij flexibel is. Een paar dagen voor een uitvaart krijg je een bericht, met de vraag of je kunt werken. Dat kan soms gewoon tussen de colleges door – ik heb wel eens in pak in de collegezaal gezeten.
Ik heb wel eens in pak in de collegezaal gezeten
Boudewijn Arndt
Bovendien kom je op allerlei plekken, van niet-religieuze uitvaartcentra tot strenggereformeerde gemeentes. Soms schrik je wel. Als er iemand begraven wordt van 25, dan komt het toch dichtbij. Dat zijn vaak emotionele begrafenissen. Ik denk dat het gemakkelijker is om iemand los te laten die op hoge leeftijd overlijdt dan een naaste die nog aan het begin van het leven stond. Op dat soort momenten realiseer je je sterk dat je met iets bezig bent dat veel voor mensen betekent.’
Vincent Crétin – fietsenmaker bij Breet Bikes Masterstudent bos- en natuurbeheer Verdiensten: 11 euro per uur.
‘Vier jaar geleden solliciteerde ik bij Breet Bikes. In slecht Nederlands – ik kom uit Frankrijk en sprak de taal nog niet goed – legde ik uit dat ik een baantje zocht. De techniek van Franse fietsen is soms net wat anders dan van Nederlandse, dat was wel wennen. Maar na een dagje proefdraaien mocht ik blijven. Ik vind het erg leuk om naast alle theorie van mijn studie met m’n handen bezig te zijn. Om oude wrakken op te knappen. We krijgen wel eens klanten die lastig zijn. Het spel dat je dan speelt – de psychologie van de klant – is ook interessant. Ik probeer verschillende strategieën uit om meer respect van onaardige klanten te krijgen. Soms lukt dat, soms niet. Gelukkig zijn de meeste klanten heel vriendelijk. Als ik uitga hoor ik wel eens “hé fietsenmaker!”. Soms krijg ik dan de vraag of ik even naar iemands fiets wil kijken. Maar buiten Breet Bikes om doe ik dat niet. Als ik ’s ochtends tussen de andere studenten naar het Forum fiets, hoor ik alle geluiden van de fietsen.
Ik hoor alle geluiden van de fietsen
Vincent Crétin
Dan weet ik: deze ketting moet vervangen worden, of: die fiets heeft een slag in een wiel. Toen ik net begon als fietsenmaker, begonnen mijn handen dan wel te jeuken. Maar ondertussen niet meer.’