Glittershirt

‘Heb jij ook de hele dag Eduweb zitten F-5’en?’ vroeg Vera. Ze zat onderuitgezakt op bed bij haar studiegenootje Marit, met een glas rosé in haar hand. Buiten sloeg de regen tegen de ramen, binnen was het warm en rook het nog naar groentelasagne. ‘Ja, echt waardeloos’, reageerde Marit. ‘Ik snap niet dat het zolang moet duren voordat ze de boel hebben nagekeken.’ Ze stond voor het raam en bestudeerde lusteloos de druppels die naar beneden gleden. ‘Als het nou nog mooi weer was geweest, hadden we tenminste lekker biertjes kunnen drinken in de uiterwaarden.’ ‘Ja precies, dan had het me echt niet kunnen schelen dat ik mijn cijfers nog niet terug had.’ Marit grinnikte. ‘Dan was je gewoon gaan chillen met die huisgenoot van je. Schiet dat al een beetje op?’ Vera zuchtte diep en nam een flinke slok van haar wijn. ‘Nee, dat schiet totaal niet op. Sinds de campusrun zit hij de hele tijd onwijs te flirten, maar toen ik laatst op een feestje vroeg of-ie me naar huis wilde brengen, zei hij dat-ie met een vriend mee ging om te gamen. Dat is toch raar?’ ‘Ja, dat is echt raar. Kijk nou, het is gewoon al donker.’ ‘Het is echt kutweer. Als het straks nog steeds regent, ga ik echt niet naar dat feest hoor,’ mopperde Vera. ‘Ah jawel joh’, zei Marit opbeurend, terwijl ze de gordijnen dicht trok. ‘Het wordt vast leuk. Misschien kun je nog iemand regelen, om Derk te vergeten.’ ‘Jij bent echt erg.’ Vera zuchtte weer diep. ‘Oké oké, we gaan wel. Maar dan wil ik dat glittershirt van jou aan.’ Met een flinke teug leegde ze haar glas rosé en stond op. Terwijl Marit het shirtje uit haar kast pakte, trok Vera haar trui uit. Op datzelfde moment zag ze in haar ooghoek iets bewegen bij het gordijn. Toen ze goed keek, ontwaarde ze ineens twee ogen die door een kier in de gordijnen naar binnen loerden. ‘Marit! Daar staat een vent!’ gilde Vera. In een reflex rende Marit naar het raam en rukte de gordijnen open. Ze keek recht in het gezicht van een jongeman die met zijn neus tegen het raam gedrukt stond. ‘Rot op, viezerik!’ schreeuwde ze. De jongen sprong geschrokken op en maakte zich uit de voeten. Verbouwereerd keken ze elkaar aan. ‘Wat nu?’ vroeg Vera met een bibberend stemmetje. ‘De politie bellen’, antwoordde Marit resoluut en pakte haar telefoon. Een kleine twintig minuten later stonden er twee jonge agenten in de studentenkamer. ‘Wie van jullie kan me vertellen wat er is gebeurd?’ vroeg een van hen. Vera trok haar strakke glittershirtje recht en glimlachte naar de agent. ‘Ik wel’, antwoordde ze.