Nieuws - 9 oktober 2008

Food4me

‘Pap, je krijgt een buikje.’ Het was zomervakantie 2008 en ik stond aan het hoofd van de barbecue. De worstjes sisten luid. Van schrik liet ik mijn biertje vallen, dat ik de laatste jaren altijd onbewust ter camouflage voor mijn blote buik hield. Verbouwereerd keek ik omlaag en zag inderdaad wat minder voet dan vroeger. Het leek nog maar pas geleden dat ik met goddelijk strak lichaam als geheelonthoudende vegetarische Wageningse student met fietstassen vol biologisch-dynamische muesli en havermout de wereld wilde verbeteren.
Nu stond ik daar ineens. Vadsige veertiger met een beginnend buikje bij barbecue. Had ik weer. Eerst probeerde ik het natuurlijk te bagatelliseren. ‘Al na je twintigste worden je spieren gewoon een beetje slapper, zelfs bij pappa.’ Dom natuurlijk. En als de hele familie in een deuk ligt, ga je je toch verdedigen: ‘Op pappa’s werk gaat tegenwoordig alle onderzoek achter de computer. Geen frisse lucht, veel vergaderen, veel stress, acquireren en álles administreren. Alles hè, in steeds een nieuw systeem. Dus als pappa dan ’s avonds moe uit de file thuiskomt, is een biertje en een familiezakje borrelnootjes wel het minst dat ie verdiend heeft.’ Heel even leek ik mijn kritische nazaten hiermee tuk te hebben. Maar in plaats van enig begrip en respect voor het hoofd van deze ‘gezellige’ barbecueavond kwam de zielige vraag. ‘Wanneer komt ie?’ ‘Wie?’ ‘Nou, de baby.’
Tot nu toe heb ik altijd met enige hoon neergekeken op al die Sonja-Bakkeraars en meewarig mijn hoofd geschud als ik de buurvrouw weer naar de wekelijkse weight-watchersavond zag waggelen. Nu haat ik mezelf. Ik had afgelopen weekend op z’n minst naar ons eigen spraakmakende Food4you-festijn kunnen gaan. Gewoon voor kennis en bewustwording.
Maar ik trek het even niet meer, in dit moderne obesogene onderzoeksleven. Voor de buis heb ik me lam gezopen, en volgevreten met chips, taart en gehaktballen.
Heb mijn eigen droeve feestje gevierd.
Food4me.