Met zes gouden medailles eindigde ons land als nummer dertien op de medaillespiegel. Wat mij het meest zal bijblijven is hoe onze atleten hun doel hebben weten te bereiken. Door te focussen, door alles opzij te zetten voor dat ene moment. Weten dat het uiteindelijk gaat om één oefening, één eindsprint, één finale race, één geslaagde sleeppush, een fractie van een seconde eerder aantikken dan alle anderen. Marianne Vos liet de wedstrijden op de baan schieten om zich volledig te richten op die ene wedstrijd op de weg. Ranomi Kromowidjojo wist te herstellen van een zware hersenvliesontsteking. Focus, gericht zijn, dat geldt in de sport, maar ook daarbuiten. Het publiceren van een artikel in Nature of Science, het vinden van een kamer in een goed studentenhuis, het sluiten van een convenant met het ministerie over de extra te besteden gelden voor natuur of het op een vriendelijke manier ontvangen van een gast bij de receptie. Een foto van Klaas Jan van der Weij in de Volkskrant laat zien hoe Epke Zonderland zijn gouden medaille bekijkt, een klein boeketje bloemen losjes in de hand, staand op het hoogste podium. Ik vind het een prachtig beeld. Je ziet hem denken: ‘Ja, het is gelukt, ik heb er in geloofd, en ja, het is me gelukt.’ Wilskracht, focus, geloof in eigen kunnen. Laten we met dit beeld het nieuwe academisch jaar ingaan.
Focus
Na het faliekant mislukte EK (het lijkt alweer een eeuwigheid geleden) en de zeperd van de Tour de France brak voor Nederland deze sportzomer dan toch nog de zon door tijdens de Olympische Spelen in Londen.
