Nieuws - 17 augustus 2010

Flairtenders in Antalya

Ze doen niet zo omdat ze zo zijn, of omdat ze dat leuk vinden. Ze gedragen zich zo omdat ze denken dat ik dat leuk vind.

Aan een tafel achter me zit een Nederlands gezin. De oudste zoon wordt door de ober die op de tafel staat drooggeneukt in zijn gezicht. De schort gaat eroverheen zodat de Hollandse volkskop aan het zicht wordt ontnomen. Zijn vader zit te bulderen van het lachen. Zijn kleine varkensachtige oogjes puilen uit zijn besnorde zwetende rode kop. Als die kutguido met zijn gladde zwarte haar zoiets bij mij probeert ram ik hem naar God. Het enige dat ik nu kan doen is geen fooi geven, want voor- en hoofdgerecht zijn al besteld.
Mijn elf Brabantse vrienden en vriendinnen waarmee ik met vakantie naar Turkije ben, reageren verdeeld. De feestbeesten proberen zin te maken om mee te doen. Het zijn de mensen die altijd zeggen: 'je moet gewoon een knop omzetten en gaan.' Zelfs hun knop staat nu halverwege. De nuchtere vakantievierders halen hun schouders op. 'Als het voer maar goed is dan (er staan tien gerechten uit de Turkse keuken op de kaart, de rest is Westers). Ik val om van de honger.' Het kan nog even duren voor onze honger wordt gestild, want de obers zijn alleen maar obscene dansjes aan het doen op de bar onder de lichtbak met veelkleurige neonbuizen.
De DJ recyclet plaatjes van de afgelopen vijftien jaar. Dan komt de cha cha slide, een neefje van de macarena , waarvan de tekst bestaat uit aanwijzingen voor een dansje. 'Everybody stand up now yes?' 'Snor, we zitten te eten,' bromt iemand. 'Holland, stand up now!' No, we are still having dinner after two excruciating hours. 'You have to stand up now!' Een kleine ober met een oorringetje en zijn haren overeind pakt mijn pul bier en houdt hem dreigend boven mijn hoofd. Wat. Krijgen. We. Nou. Een grote plens bier loopt in mijn verbaasde bek. Aan mijn tafel lacht niemand meer.