Fietsfile

Bij de rotonde zag hij twee kleine fietsen van links aankomen. Willem-Jan probeerde aan te zetten om ze voor te blijven, maar zat al aan de toppen van zijn kunnen. Net toen hij besloot in te houden, twijfelden de twee en begonnen met hun fiets te slingeren. Willem-Jan gebaarde nog dat ze voorrang hadden, waarop eentje doorzette. De tweede kneep van schrik in de remmen en stopte midden op het fietspad. ‘Verdomme!’ riep Willem-Jan uit. ‘Leer fietsen, man!’ Geïrriteerd manoeuvreerde hij zijn fiets achter de twee studentjes langs en zette woest weer aan. Ondertussen gleed een zweetdruppel tergend langzaam tussen zijn schouderbladen naar beneden. In de verte zag hij een opstopping bij de tweede rotonde. Een groepje mensen met lichtgevende hesjes aan, en een paar fietsers die waren afgestapt. Met een ruk aan zijn stuur schoot hij de weg op en reed voorbij de blokkade. Nog vier en een halve minuut. Willem-Jan scheerde de bocht om bij de Tarthorst, langs een paar trage hertjes. Voorbij een debiele Wageninger die naar de studentes stond te zwaaien. Voor hem werd het steeds drukker. Godverdomme nee, dacht Willem-Jan. Fucking fietsfile bij de Bornsesteeg. Hij zag hesjes en rood-gele linten. Nog drie minuten en dat terwijl hij op de vijfde verdieping moest zijn. Weer reed hij van het fietspad af, over het gras de weg op en achter een stroom auto’s langs, het kruispunt over. Bijna ging het mis toen een yup rakelings langs zijn bagagedrager reed. Drie minuten later kwam Willem-Jan hijgend de computerzaal binnen. Ruim binnen het Wagenings kwartiertje. Geïrriteerd zag hij dat de docent er niet was, die had zo’n sukkelige PhD-er gestuurd. Totaal oninspirerend. Kon niet uitleggen. Bovendien merkte Willem-Jan dat hij een paar hoofdstukken achterliep. Dat kon hij beter eerst even inhalen. Een half uur later zat hij weer op zijn fiets naar huis. Nu op zijn gemak.