Fietsen in Bangladesh

‘In Bangladesh heb ik een andere kant van mezelf leren kennen. Ik had toch meer aanpassingsvermogen dan ik dacht. Dhaka is een miljoenenstad en ik dacht dat me dat gauw zou beklemmen. Dat was niet zo. Het verkeer is heel traag. Daarom kocht ik na twee weken een fiets, wat in de ogen van de Bengali heel raar is. Sowieso hebben veel Bengali nog nooit een blanke gezien en een blank meisje op een fiets is helemaal vreemd. In hun ogen zijn blanken rijk, en als je geld hebt koop je een auto met chauffeur. Fietsen doen de armen. In Bangladesh leeft dat klassenverschil nog erg en dat is soms lastig. Als vrouw word je ook op een andere manier benaderd. Zo kon ik niet altijd zeker zijn van de intenties van mannen. Op straat werd ik standaard nagekeken, dus als je je eens als een filmster wilt voelen, moet je naar Bangladesh gaan. Mijn stage bestond uit het meehelpen met een onderzoek dat ging over het verschil in visconsumptie tussen de rurale en stedelijke bevolking van Bangladesh. Er werd gekeken naar de ontwikkeling van gekweekte vis versus gevangen vis. Ik kreeg een database en heb veel met Excel gewerkt en grafieken gemaakt. Ook iets wat je in Nederland kunt doen. Best saai. Na mijn stage ging ik onderzoek doen voor mijn masterthesis. Daarbij keek ik naar de ontwikkeling van pangasius visteelt in twee dorpen sinds de introductie van pangasius in de regio begin 2000. Mijn focus lag vooral op de gevolgen voor het landgebruik en het levensonderhoud van rurale huishoudens. Ik mocht het veld in en had geen kantoorbaan meer van negen tot vijf in de stad. Daardoor leerde ik een andere kant van Bangladesh kennen: het platteland. De mensen waren supergeïnteresseerd in me; ik werd overal uitgenodigd en kreeg overal eten aangeboden, zelfs tijdens ramadan. In Nederland heeft iedereen een veel groter sociaal leven, terwijl het daar heel hecht en klein is. Dat mis ik wel nu ik weer terug ben.’