Engelse gastvrijheid

Al meer dan dertig jaar doet de universiteit van Bristol onderzoek naar de stadspopulatie vossen. Tijdens mijn stage, nu een jaar geleden, mocht ik daar een bescheiden bijdrage aan leveren. Gewapend met een fles (kunstmatige) vossenurine, die een lucht van jewelste verspreidde, liep ik overdag rond in een keurige Engelse wijk om dit verrassende geurtje achter te laten. Samen met mijn medestudente Raisja. Op deze manier probeerden we een vos na te bootsen die het territorium van een soortgenoot binnendringt. Het gedrag van oorspronkelijke vos , door ons Truus gedoopt, onderzochten we door middel van radio-tracken. Deze activiteit wekte bij de buurtbewoners een mengeling van nieuwsgierigheid en argwaan op. Want wat deden die twee verdachte figuren midden in de nacht op straat? Dik ingepakt, soms uren op dezelfde plek verblijvend, vreemde danspasjes makend (onze methode om warm te blijven tijdens de lange nacht), en zeulend met een grote antenne. ‘Are you searching for aliens?’, vroeg een nieuwsgierig jongetje ons eens. Ook de politie is wel eens komen koekeloeren. En als de laatste Engelse meisjes in de vroege uurtjes de clubs uitwaggelden, op torenhoge hakken en zonder jas (al vroor het dat het kraakte), waggelden wij naar huis alsof we terugkwamen van een Noordpoolexpeditie. En dan die verrassende gastvrijheid. Niet alleen heb ik nog nooit zo veel kerstkaarten ontvangen als toen, ook werden we spontaan bij de professor thuis uitgenodigd voor een uitgebreide tea en een goed glas appelcider. En natuurlijk om de vossen in zijn tuin te bewonderen. Ook mochten we hem -desnoods midden in de nacht – wakker bellen voor een vossenprobleem. Redenen genoeg om weer eens op bezoek te gaan. En wie weet spotten we onze geliefde Truus nog.