Organisatie - 11 januari 2010

En dan is de week om

De oliebollen zijn nog maar net in de duistere regionen van mijn darmen doorgedrongen, of er ligt alweer een nieuw wetenschappelijk jaar voor me.

Boersma_in_kleur.JPG
Er treitert een vervelend gevoel dat mijn kerstreces te kort is geweest. Slechts één week vrij. Een week waarin ik de stress van alle laatstemomentklussen los moest laten, me heb laten omringen door de warme liefde van mijn familie, ben begonnen in het bovenste boek van mijn nog-te-lezen-stapel, uitgebreid bijgekletst heb met mijn vriendin, het manuscript van mijn volgende boek opnieuw heb doorgewerkt, de uitslaapwoede van mijn beide net-student-zonen met veel verbazing heb bekeken, genoten heb van hun studentenverhalen, gekerstshopt heb, waarbij die ene vette appelflap voor meer schuldgevoel zorgde dan genot (stom om al begin december goede voornemens te maken...). Op oudejaarsavond gaf ik mezelf vrij van mijn dieet, waar ik natuurlijk de dag erna spijt van had (drie oliebollen wegen toch geen anderhalve kilo?). Voor de ramen van mijn hooggelegen flat bekeek ik het flonkerend vuurwerk, terwijl mijn gsm gezellig op de achtergrond meepiepte om me warme wensen door te geven.
En dan is de week vakantie opeens om. Gelukkig begin ik dit jaar met onderwijs geven. Een zes weken durend practicum. Het is uniek om les te geven aan een gemêleerde groep van eenentwintig verschillende nationaliteiten. Heerlijk om tussen de experimenten door een praatje te maken over hun studie, land van herkomst of toekomstdromen. Vorig jaar kon ik genieten van de kinderlijk verwonderde blik in hun ogen toen het begon te sneeuwen. Het toverde glans op hun donkere wangen. Ik hoop dat er weer veel studenten op onze afdeling blijven hangen als afstudeerder. De week vakantie was misschien kort, maar gelukkig is het jaar lang genoeg. Ik heb er weer zin in. Met uiteenlopende nationaliteiten werken, brengt namelijk meer dan alleen wetenschappelijke resultaten. En dat werkt in Wageningen.