Nieuws - 24 januari 2011

Dit is mijn demonstratie niet, vriend

Zat ik even lekker thuis te studeren afgelopen vrijdag. Protesteren, dat laten we wel aan de pluizen over.

Blogger_YK.jpg
Eventjes leek het alsof met een groep staan schreeuwen om je belangen heel normaal was. Men vroeg herhaaldelijk: 'Ga jij niet protesteren?' Ik zei dan bijdehand dat ik niet graag drieduizend euro extra collegegeld wil betalen dus dat het hoog tijd wordt om wat harder te studeren. 'Je kunt ook gaan protesteren,' wat nog net niet zoveel betekende als: 'als je nu gaat protesteren kun je zo lang studeren als je wil.' Kennelijk gaat men er van uit dat er naar je geluisterd wordt als je met een lollig spandoek in een park gaat staan.
Kijk, hoogleraren die in vol ornaat paraderen, dat trekt bekijks! Die lui hebben tenminste nog wat autoriteit over. De niet-gestudeerde bevolking ziet studenten als een stelletje uitvreters die ze verbaal niet de baas kunnen en belastingcenten ergens over de bar brengen op een plek die ze niet begrijpen. Hoogleraren, daarentegen, worden nog steeds gezien als bijzondere warhoofden met oculairs die wonderlijke dingen bekokstoven boven een serie reageerbuizen. Dat spreekt de kiezer wel aan. En daarmee de politiek.
Behalve dat mijn stem niet gehoord zou worden en ik geen zin had om mee te doen aan een versterking van tegenstellingen en stereotypering in onze maatschappij, is er nog een reden dat het mijn demonstratie niet was. Hiervoor ga ik aan mijn tepels gekielhaald worden, vrees ik.
Ik vind het beleidsplan zo slecht nog niet. Op zijn minst begrijp ik de visie van de beleidsmakers helemaal. Het enige bezwaar dat ik kan bedenken is de mogelijkheid dat de regels veranderd worden tijdens het spel. Dat zou gek zijn. Ik heb genoeg vertrouwen in de grote leiders in den Haag dat ze er iets behoorlijks van knutselen. De overheid die je probeert te naaien, dat is niet meer van deze tijd.
Trouwens, denken jullie nou echt dat alle 11.000 wisten waar ze het over hadden? Het was een sociale aangelegenheid waarbij gereld mocht worden, niets meer. Ik wacht af.