Ik rijd in mijn brommende pick-up truck over de Sunshine Coast highway. De zon zweeft boven het roodgekleurde water en een krakende versie van ‘sultans of swing’ klinkt door mijn versleten autoluidsprekers. Een zwarte beer steekt huppelend de weg over in de verte. Ik stap even uit bij de haven en ga bij het water zitten. Ik zie de bergen, ruik de oceaan en hoor alleen het kabbelende water. Ik voel me thuis. Het is hier simpelweg geweldig. Het zou hemels zijn als mijn familie, vrienden en mijn vriendin hier ook zouden zijn. Maar helaas. Mijn zus krijgt volgende maand een baby, en ik ben er niet bij. Mijn vriendin bestaat uit blokkerige pixels en soms verandert haar stem in die van de Arnold Schwarzenegger in de Terminator. Ik ben onze skyperelatie zat en heb behoefte aan haar echte lichaam en stem. Ik wil haar voelen. Verder is het is hier negen uur vroeger dan in Nederland. Als ik thuiskom van mijn stage ligt iedereen in Nederland te maffen. Dan voel ik me wel eens alleen. Het wordt geweldig om straks de pasgeboren baby van mijn zus te zien, samen met de rest van mijn familie. Weer lekker losgaan met mijn vrienden bij de Inchme feestjes in de Overkant en heerlijk speciaalbiertjes drinken in de Zaaier. Maar de Sunshine Coast ga ik enorm missen. De oceaan, de dieren, mijn truck, mijn toffe medewerkers, mijn nieuwe vrienden… . Met gemengde gevoelens besef ik: binnenkort is het ‘goodbye Powell River’ en ‘hallo Wageningen’.
Hieronder mijn derde en waarschijnlijk laatste filmpje. Luister naar mijn praatje tijdens een emotioneel moment en aanschouw mijn dolle avonturen op Savary Island. Veel kijkplezier!