Nieuws - 29 mei 2008

Diepe denkers

Ik ben geen snelle denker. Wel een diepe, denk ik. Diep nadenken kost veel energie en laat weinig ruimte voor andere zaken. Mijn vrouw is een snelle denker. Zij is in staat om tijdens is het koken ook de was te vouwen, de kinderen naar verschillende sportclubs te coördineren, te bemiddelen bij de ruzie over wie de hond moet uitlaten en ondertussen ook nog eens de meest uiteenlopende onderwerpen met haar vriendin te bespreken aan de telefoon. Als we dan gaan eten, is de tafel strak gedekt, het aanrecht om door een ringetje te halen en op de maaltijd zou menig restaurant jaloers zijn.
Op mijn papadag op woensdag denk ik vaak diep na. Het is dan voor de juffen op school altijd weer een verassing hoe koddig ons kroost is uitgedost, wie wiens sokken aan welke voet heeft en of ze ’s ochtends pindakaas of stroop hebben gegeten. En niet te vergeten de artistieke informele manier waarop het haar van de Hoffman-dochters nu weer in elkaar gevlochten is.
Aan het eind van de papadag heerst de chaos. De vloer is een informeel mozaïek van speelgoed, kledingstukken en lectuur. Het aanrecht geeft in chronologische volgorde aan wat er die dag allemaal is geconsumeerd. En de diepvriespizza, die weer te lang in de oven heeft gestaan, lijkt in de verste verte niet op het smakelijke resultaat dat de verpakking siert. Mama heeft dan altijd een erg uitgesproken hekel aan diepe denkers en pleurt papa’s pizza demonstatief in de hondenbak. Tja, die snelle denkertjes verwarren een vrolijke chaos natuurlijk gauw met een gore dichtgesmeerde ongeorganiseerde bende.
Zo’n papadag is kortom best vermoeiend. Daarom heb ik ook altijd zin om de volgende dag weer aan het werk te gaan. Daar kan tenminste weer ongestoord gespit worden in de diepe spelonken van het immer malende onderzoekerbrein. Bovendien worden daar, bij Wageningen UR, de grote diepe denkers begrepen en gekoesterd, als kostbare diamanten. Denk ik.