© Guy Ackermans‘Oh, wat is dit veranderd’, Arthur Mol wijst naar het Bassecour-complex, een appartementencomplex achterin de Herenstraat. ‘Hier stond vroeger het bestuurscentrum van de universiteit, dat hebben we nog bezet omdat we als studenten niet tevreden waren met het onderwijs en meer invloed wilden’, vertelt de op één na hoogste baas van de universiteit met enige trots. Zijn keurige jasje hangt losjes over zijn arm.
Het is alweer even geleden dat de rector magnificus, die nu in Utrecht woont, uitging in de Wageningse binnenstad. Een studentikoze fiets heeft Mol nog wel, maar die gebruikt hij vooral om tussen de WUR-gebouwen te pendelen. ‘De burgemeester vindt het jammer dat ik niet in Wageningen woon, maar het is ook wel prettig om niet altijd collega’s tegen te komen’, zegt hij terwijl hij op het terras van De Kater op de markt een biertje drinkt. Alcoholvrij, dat wel, want Mol moet vanavond nog terugrijden. Langzaam komen de verhalen boven uit zijn eigen studententijd, die eind jaren zeventig startte en zeven jaar duurde.
Zeven kamers
Minstens zeven keer veranderde hij van kamer. ‘Nee, niet vanwege kamernood, ik was gewoon steeds toe aan wat anders.’ Mol begon bij een hospita – ‘verschrikkelijk’ – daarna woonde hij in sterflat Asserpark en een huis tegenover Unitas en weer later de Veerstraat. ‘Onze huisbaas daar was een alcoholverslaafde werkloze vijftiger. Hij was gescheiden en had dit huis toegewezen gekregen van de gemeente. Meestal sliep hij echter bij zijn vrouw, dus kon hij het huis stiekem verhuren. Maar als hij ruzie met zijn vrouw had, kwam ie bij ons in de keuken op de bank slapen.’
Mol had een actief studentenleven. Vooral organiseren en innoveren vond hij leuk. ‘Ik heb nog in de AID-commissie gezeten. Dat was veel minder professioneel dan nu. Aan veiligheidsplannen dachten we al helemaal niet. Daar kun je nu echt niet meer mee aankomen.’ Mol was lid van jongerenvereniging Unitas, de Richting Onderwijs Commissie, het Imperialisme Kollektief en de Werkgroep Milieu en Derde Wereld. ‘Vaak bespraken we de situatie in de wereld én op de universiteit.’ Avondvergaderingen konden lang duren. Sowieso was de student Milieuhygiëne meer op de avond gericht. ‘Ik weet nog dat we met een werkgroep om half elf hadden afgesproken bij een docent thuis. Dus ik stond daar, belde aan, en de docent deed open in haar pyjama. Bleek dat ze half elf ‘s ochtends had bedoeld.’
Geen grote drinker
Rustig lopen we van De Kater achter de kerk naar het Conventplein. ‘Het Gat. Is dat er eigenlijk nog?’, vraagt hij. Een moment later staan we voor een dicht gebouw dat nu ‘Luca’ blijkt te heten. ‘Ja, hier was het, maar het zag er toen veel groter uit. En de bar, die was ook heel ergens anders.’ ‘Om elf uur gingen we naar de kroeg. In het begin was dat Unitas, later café Loburg, Troost (bestaat niet meer, red.) of Het Gat.’ Een grote drinker was Mol nooit. ‘In Loburg hadden we een keer drie Duvels achter elkaar gedronken en we moesten nog eten. Nou, meer kon ik ook echt niet hebben.’ Op lange avonden, tussen tien en vier, kon de consumptie oplopen tot maximaal tien biertjes, vertelt hij.
Het is tijd om te eten en Mol beweegt zich richting Sa Lolla, dat in zijn tijd net geopend werd. Hij bestelt een wijn. ‘Hier at ik vroeger ook wel eens. Het ziet er nog bijna hetzelfde uit en de pizza’s zijn nog net zo goed’, zegt Mol die tevreden een hap neemt. ‘Je had toen ook Jokari, een verantwoord eethuis. Daar kon je gratis eten als je meehielp met de afwas.’
De meeste anekdotes vertelt Mol spontaan en inclusief details. Relaties komen niet in die verhalen voor. Na expliciet aandringen wil Mol daar wel wat over zeggen. ‘Ik denk dat ik in totaal iets van tien vriendinnetjes heb gehad. Dat duurde ook nooit lang. Anderen waren daar veel handiger in dan ik.’ Uiteindelijk ontmoette hij in Wageningen zijn huidige partner, met wie het wel meteen volledig klikte.