‘Het lab waar ik onderzoek doe, is gespecialiseerd in het maken van microcapsules voor verschillende doeleinden, zoals medicijnafgifte. Mijn thesisbegeleider noemde dit lab als één van de mogelijkheden waar ik een stage zou kunnen lopen. Het onderzoek dat ze hier doen, vond ik erg interessant en bovendien sprak het me ook aan dat Zuid-Korea een ongebruikelijke bestemming is. Ik doe hier onderzoek naar photonic crystals: regelmatige nanostructuren die kleuren geven. In tegenstelling tot kleur door pigmenten vervaagt kleur door photonic crystals nooit. Vlindervleugels en pauwenveren zijn bijvoorbeeld van dit soort structuren gemaakt.
Ik heb wel even getwijfeld, omdat ik oorspronkelijk zelf alleen maar aan Engelstalige landen dacht. Uiteindelijk heb ik gewoon de knoop doorgehakt en ben ik voor het onbekende gegaan. Het Engels van de Koreanen valt tegen. Op het lab spreekt iedereen het erg hakkelig, wat het soms lastig maakt om aansluiting te vinden. Buiten de campus red ik me met gebaren of een vertaalapp. Ik kom veel in restaurantjes, want het hier in Korea veel normaler en goedkoper om buiten de deur te eten. Lunchen doen ze hier met een warme maaltijd. Sinds ik hier ben, heb ik zelf nog geen enkele keer gekookt.
Wat wel echt bizar is, zijn de werktijden. Officieel is dat van 09.30 tot 22 uur, maar de professor drong er direct op aan dat ik me daar niet aan hoefde te houden. Ik heb het idee dat zulke werktijden ook averechts werken en mensen alleen maar minder productief worden. Van de spanningen met Noord-Korea merk ik niet zo veel. De mensen hier zijn er vrij nuchter over en houden zich er niet zo mee bezig. Sterker nog, toen Pokémon GO net uit was, trokken de mensen massaal richting de Noord-Koreaanse grens: in Zuid-Korea zelf is een aantal dingen van Google Maps door de overheid geblokkeerd en werkt het spel niet goed.’