Je kent het vast wel: de wekker gaat, ruim op tijd. Klaar met ontbijten, nog steeds zeeën van tijd. En opeens, zonder enige aanleiding, is daar het kwaadaardige, gulzige en hongerige tijdmonster. Zonder waarschuwing slokt hij de zeeën van tijd op, wat overblijft is die ene verdwaalde minuut voor vertrek. Hap, slik, weg. Wat volgt is een serie handelingen die met enige chaos tegelijk wordt uitgevoerd: Waar is mijn tas? Waar zijn mijn sleutels? Hoe kan ik opeens nog maar één schoen hebben? De laatste fase is een race op de fiets waar een wielrenner ‘U’ tegen zegt. Met piepende remmen, een licht gehijg en een rood aangelopen hoofd is de bestemming bereikt. Tijd? één minuut over half negen.
Neem nou vorige week zaterdag. Een bruiloft van vrienden. Popelend van enthousiasme reden mijn twee vriendinnen en ik weg. We hadden twee keer de tijd gerekend die de routeplanner ons adviseerde. We wilden koste wat koste op tijd zijn. Een vrolijk ontspannen ritje volgde. Met een paar verkeerde afslagen, dat dan weer wel, maar gelukkig hadden we dat al ingecalculeerd. Toch lag het tijdmonster weer op de loer. Opeens bleken we nog maar een kwartier te hebben! Gelukkig gloorde onze bestemming al aan het eind van een lange, smalle weg. Behalve dan dat de zacht doortuffende tractor voor ons klaarblijkelijk van alle rust genoot die bij een relaxte zaterdagochtend hoort. Volgde alsnog een race tegen de klok, het afsnijden van een treuzelende auto op de parkeerplaats (waarin ook bruiloftgasten bleken te zitten), een sprint van klikkende hakken en fladderende jurkjes. Gelukkig had bijna niemand door dat, terwijl de prachtige bruid vergezeld door plechtige muziek het altaar bereikte, er nog drie, hijgende en rood aangelopen bruiloftgasten op de achterste rij plaatsnamen. Dit gebeurt mij echt nóóit meer. Ik blijf hopen.