De downside van het veldonderzoek

© Sven MenschelZoals ik in mijn vorige blog heb vermeld, was het veldpracticum in Ierland misschien wel de best denkbare manier om het academische jaar af te sluiten. Eindelijk eens écht onderzoek doen, tal van interviews afnemen en in de kroeg hangen onder het mom van participerend observeren. Maar wacht eens, zei ik afsluiting van het jaar? Terug in Nederland bleken er nog bergen werk te wachten. Dit bestond uit het uitwerken van uitpuilende notitieblokken en het afronden van het bestuursjaar van Ipso Facto.Ik kwam terug met de gedachte dat het uittypen van interviews wel mee zou vallen. Een indicatie voor het uitwerken van interviews bedroeg immers 5000 woorden, zo gedaan en nog leuk ook! Toch bleek er een nadeel te zitten aan urenlange interviews met gepassioneerde mensen, en dat was de lengte; het bleek allemaal niet zo makkelijk in 5000 woorden op papier te krijgen. Na twee dagen overuren te hebben gemaakt op mijn laptop stond de teller op 30.000, shit, is dit een thesis ofzo? Na deze duizenden woorden mag ik toch hopen klaar te zijn, hoor ik jullie al denken. Helaas waren dit slechts de raw materials, aka onverfijnde aantekeningen. Het echte feest van het uitwerken van het onderzoeksrapport mag nog beginnen. Het heeft zijn gezicht laten zien, de downside van het zijn van een veldonderzoeker in spe.Bovenstaande doet mij denken aan wat mede blogger Geert van Zandbrink een aantal maanden geleden heeft gedeeld; "Is Lebolife nou echt zo lui?". Nou, dit onderzoeksvak bewijst wel het tegendeel. Toen half Wageningen vorig weekend bij de Rijn lag of het Woetstok festival bezocht, zag ik grotendeels Lebo studenten aan het werk, in het Forum welteverstaan. Maar ja, klagen mag ik niet doen, deze wederprestatie lever ik met liefde na de geweldige ervaringen op veldwerk. Ik typ vrolijk mijn fieldnotes uit met Ierse melodietjes die ik mijn hoofd niet meer uit krijg. Ironisch blijft wel hoe het opleidingsteam je uit je comfortzone wil laten komen in het buitenland, terwijl het in Ierland voor mij enkel genieten was. Het echte discomfort voelde ik de afgelopen dagen pas, wegsmeltend in de warme bieb. Het verlangen naar de zomervakantie was niet eerder zo groot. Gelukkig staat die lang naar uitgekeken zomer voor de deur en geeft dat de motivatie om hard door te werken. Kijk ik weer uit naar verre reizen, zoals ik normaal graag doe? Nee, ik ga even een tijdje helemaal niks doen, een schooljaar met zeven dagen per week aan verplichtingen hebben andere behoeftes aangewakkerd. Voor nu genoeg gezeurd, nog 10.000 woorden te gaan!