Een kort verhaal door Ine de Vries 9 juni, 13:12 uur. Laura rende Orion binnen. Ze had net met een paar vriendinnen gegeten in het Restaurant van de Toekomst. Het was lekker. Maar ze had wel bijna haar mond aan de soep gebrand, omdat ze te snel teveel wilde eten. Ze stopte bij de receptie. Een vrouw van in de veertig keek haar aan. ‘Ik moet bij Verbeek zijn. Van Marktkunde en Consumentengedrag.’ De vrouw keek naar haar beeldscherm. ‘Die zit als het goed is in één van de groepsruimten op de bovenste verdieping.’ Laura liep snel door. Ze moest nog een verslag inleveren en ze was zoals gebruikelijk aan de late kant.
Ze drukte op het knopje met het cijfer 9 om één van de zes liften te roepen. Een tel later meldde de display boven de knopjes: 9 Invalid Floor. Laura bromde wat en drukte nog een keer op het knopje 9 met hetzelfde resultaat. ‘Je kan maar tot de achtste,’ riep de vrouw achter de balie. ‘Ik moet toch naar de bovenste?’ ‘Dat is acht.’ ‘Waarom zitten er negen knopjes dan?’ ‘Een grapje van de architect denk ik.’
Op de achtste stapte Laura uit en botste bijna tegen een jonge man aan. ‘Sorry’, excuseerde ze zich. ‘Geef niks hoor’, reageerde de man opmerkelijk enthousiast. Het was Jasper. Hij had vorig jaar bij één van Laura’s practica geassisteerd. Ze vond het maar een engerd. Hij had een heel papperig gezicht en varkensoogjes. En hij droeg altijd zo’n stom petje, knalgroen. Dat was nu gelukkig verdwenen. Dat hielp al iets. Jasper had haar wel erg leuk gevonden, had ze gemerkt. Ze was het hele practicum bang geweest dat hij haar uit zou vragen. ‘Ik moet naar Verbeek. Ik heb heel veel haast.’ ‘Je moet ook niet zolang blijven hangen in het restaurant’, zei Jasper zachtjes. Laura knikte en liep door. ‘Was de soep niet te heet?’ riep hij haar nog na. Ze liep naar de groepsruimten op de achtste. Maar Verbeek was er niet. Alle ruimten waren verlaten. Wel lag er in één van de ruimten een attachékoffertje op een tafel. Die is waarschijnlijk van Verbeek, dacht Laura. Het koffertje stond open en Laura keek erin om te achterhalen of het inderdaad van Verbeek was. In het koffertje zag ze een stapel uit de krant geknipte artikelen. Ze las het bovenste knipsel. Het ging over een student uit Wageningen. Die was vier weken daarvoor verdwenen. Laura bekeek het tweede knipsel. En het derde en het vierde. Ook die gingen over de student. De vermissing leek niet op zichzelf te staan. In totaal waren de laatste twee jaar acht mensen verdwenen in de buurt van Wageningen. Laura legde de krantenknipsels terug en opende een vakje in het deksel van de koffer. Ze pakte een wit velletje van een notitieblokje. Op het blaadje stond het cijfer 9. Het was omcirkeld. En achter het cijfer stond: 9 4 5 6 tegelijk indrukken. Wat zou dat dan betekenen? vroeg ze zich af.
Opeens stond Verbeek achter haar. Laura gilde bijna van schrik. Ze had hem absoluut niet horen aankomen. De man had een rood hoofd en ademde zwaar. Alsof hij een heel stuk had gerend. Hij griste het papiertje uit haar hand. ´Wat wil je?´ zei hij bits. ´Ik kwam mijn verslag inleveren,´ zei Laura timide. Ze wees naar het aan elkaar geniete stapeltje A4’tjes dat ze op de tafel had gelegd en glipte de kamer uit.
Snel liep ze door de gang naar de liften. Inwendig vloekte ze. Waarom keek ik in het koffertje? Hoe dom kun je zijn? Ze wilde op het liftknopje drukken… maar vlak boven de 0 bleef haar vinger hangen. Ze staarde naar het knopje met de negen. ‘9: 9 4 5 6 tegelijk indrukken,’ zei ze zachtjes. ‘Het zal toch niet?’ Ze drukte met haar wijs- en middelvingers tegelijk op de knopjes…. en de deur van de lift naast haar schoof open. Laura haalde een keer diep adem en stapte de lift in.
Wat is er op de negende verdieping van Orion? Kijk snel op d9d.nl.