Student - 18 juni 2009

DOEHOEI!!

nieuws_3396.jpg
Over twee weken verhuis ik naar Amsterdam. Ik heb er zin in. Niet omdat ik Wageningen stom vind, maar omdat ik vind dat je jezelf moet behoeden voor het worden van een legende. Mijn gruwelbeeld is dat ik straks zevendejaars Leeuwenborchstudente ben en dat iedereen mijn eigenaardigheden kent en precies kan vertellen met wie ik allemaal heb gezoend. Ik verhuis ook uit sociaal oogpunt. Ik gun de Leeuwenborchers ook wel eens een ander uitzicht dan mijn onuitgeslapen hoofd boven een kop Albron-cappuccino.
Kortom, verhuizen is een strak plan. Het enige waar ik me zorgen over maak is mijn richtingsgevoel. Toen ik hier al een half jaar woonde, fietste ik met twee vriendinnen vanuit het centrum naar Hoevestein. Zij fietsten voorop en ik sukkelde er wat achteraan. Omdat ik een fietsmijmeraar ben, was dit onze vaste formatie. Al dromend probeerde ik het tempo van mijn vriendinnen bij te houden. Mijn gedachtegang werd af en toe verstoord door hun gegiechel. Ik moet zoiets gedacht hebben als ‘Ach, wat een leuke meiden toch’ of ‘Ze zullen het wel over jongens hebben’. Na een uur fietsen kwamen we op Hoevestein aan. ‘Toch wel ver eigenlijk, Hoevestein’, dacht ik. ‘Ik zou echt niet zo ver uit het centrum willen wonen.’ Ik liep mijn vriendinnen achterna, de trap op naar onze gemeenschappelijke vriend. Eenmaal boven hielden ze het niet meer uit, ze stonden bijna te janken van het lachen. ‘We wilden even testen of je echt zo erg was als we dachten’, gilde vriendin J. Ze hadden vijf rondjes om de Aldi gefietst.
Met enige vrees en een enorme kaart verhuis ik dus naar Amsterdam. Mocht ik ondanks die kaart toch verdwalen dan kan ik altijd nog de tactiek van mijn zus gebruiken. Als zij verdwaalt, belt ze hulplijn mama. Hulplijn mama raadpleegt vervolgens Google Maps en vertelt dan dat ze na honderd meter rechtsaf moet gaan. Mama is bijna net zo goed als TomTom, en een stuk goedkoper. Nadeel van mama is alleen dat ze geen leuke accentjes kan. Maar goed, het einde van mijn Wageningse episode is dus voorbij. Wat mij nu nog rest te zeggen in de laatste paar woorden die ik in dit blad schrijf, is het volgende: bedankt lieve lezers, au revoir, tabee en doehoei!!