‘Het plan is nu om bijvoorbeeld langs middelbare scholen te gaan en potentiële wetenschapsters te laten zien dat vrouwen wel degelijk hoogleraar kunnen worden’, hoor ik van een bevriende vrouw, die voor mij wilde infiltreren.
Ik voel al medelijden met alle jongens in de voorgelichte klas. Die krijgen straks te horen dat er meer vrouwen in de wetenschap moeten komen en worden daarmee impliciet betrokken bij een probleem waar zij part noch deel aan hebben. Sterker nog, mannelijke middelbare scholieren hebben juist een achterstand op hun vrouwelijke leeftijdsgenoten weg te werken. Er is voor vrouwen trouwens ook helemaal geen belemmering om de wetenschap te betreden; in Wageningen zijn op dit moment nota bene meer vrouwelijke dan mannelijke promovendi.
Zeker, ik erken dat er een ongelijkheidsprobleem is, maar volgens mij ligt het anders dan besproken tijdens de voor mij verboden bijeenkomst. Ik denk bijvoorbeeld dat de postdocfase dramatisch is; het moment dat wetenschappers kinderen krijgen. Van mannen wordt het toch minder geaccepteerd als ze substantieel zorg gaan dragen voor de kinderen. Kunnen we daar niet wat aan doen? Waarom zijn er geen rolmodelmannen die als voorbeeld kunnen dienen? En onbewuste discriminatie, ook door vrouwen zelf trouwens? Kunnen we hierover op de universiteit meer workshops organiseren?
Waarom zijn er geen rolmodelmannen die als voorbeeld kunnen dienen?
Ik vind ongelijkheid tussen man en vrouw heel erg en ik zou heel graag meedenken over oplossingen. Maar helaas, ik mag niet meepraten. Puur en alleen omdat ik zelf toevallig man ben.