Wetenschap - 28 november 2002

Column: Masterplan

De wind gierde om de gebouwen van de organisatie van Concurrerend Natuurwetenschappelijk Onderzoek. Binnen, in de met marmer beklede directiekamer, zoog Directielid Nummer Een - zijn macht was zo vanzelfsprekend dat alleen zijn secretaresse zijn echte naam nog kende - aan zijn sigaar. "Dit keer gaat het werken", zei hij, terwijl hij uitkeek over de maquette van De Dreijen die voor hem was uitgestald.

Eerder waren agenten van CNO ge?nfiltreerd in de bestuurslagen van Wageningen UR, en hadden ze op slinkse wijze de ene na de andere desastreuze maatregel door weten te voeren. In enkele jaren tijd was de vijand van CNO veranderd in een kakelende bureaucratische kluwen die zo vaak van naam veranderde dat de Wageningers zelf niet meer wisten hoe ze heetten. Maar honderd procent succesvol was de vijfde colonne van CNO nooit geweest. Want met wat voor bezopen veranderplannen de infiltranten van CNO ook kwamen, boven de vijftien procent was het ziekteverzuim nog niet gestegen. De stroom proefschriften was nog steeds niet opgedroogd.

"Maar dit keer treffen we ze in het hart", zei Nummer Een, terwijl hij de as van zijn sigaar aftikte boven de kopie van het Biotechnion. Mijn intelligentie is griezelig, dacht hij bij zichzelf. Wie anders zou op het idee gekomen zijn de brandweer op de briljantste wetenschappers van Wageningen af te sturen.

De dobermannen die op het terrein liepen huilden toen de wind aanwakkerde. Nummer Een liep naar het raam. "Luister toch", zei hij. "Ze maken muziek."

Willem Koert