Wetenschap - 16 augustus 2002

Column: Mamma is lief

De meest verschrikkelijke AID aller tijden was die van mij en dat was de schuld van mijn mentormamma. Struis, blond en wijdheupig was mijn mentormamma. En in dat lichaam, zo overduidelijk geschapen voor voortplanting, huisde een scherpe geest. Dat heb ik tenminste later gehoord. Tijdens de AID viel het me niet op. Hoe kon ik? Vanaf het moment dat ze vertelde dat ik bij haar Groepje Blauw Groen zat, verviervoudigde mijn testosteronproductie.

Groepje Blauw Groen bezichtigde studentenhuizen, ging roeien bij Argo en at bij de mensa, maar alles ging langs me heen. Ik dacht alleen aan mentormamma en hoe ik toegang tot haar goddelijke lichaam kon krijgen.

De helden uit gewelddadige stripverhalen, die in die tijd mijn voornaamste lectuur vormden, pakten zulke problemen altijd rechtstreeks aan. Ze ruimden eventuele concurrenten uit de weg - meestal was een enkel geweerschot voldoende - en scheurden hun object vervolgens de kleren van het lijf. Een klein stemmetje zei me dat het niet verstandig was om die aanpak klakkeloos te kopi?ren. Niet in het Wageningen van de jaren tachtig, waar de muren waren volgeplakt met feministiese plakkaten. En zeker niet bij mijn politiek bewuste mentormamma, die geen vlees at, de Viva las en graag buitenlandse films over zielige mensen ging zien. Het was verstandiger, dacht ik, om haar eerst dronken te voeren en dan toe te slaan.

Tijdens het slotfeest zag ik mijn kans schoon. Ik vond mentormamma aangeschoten aan de bar. Alleen. Ik schoof naast haar, bestelde het sterkste wat ze hadden en begon een gesprek. Mentormamma zat in de problemen, vertelde ze. Haar vriendin had haar verlaten voor een roodharige slet die werkelijk bij iedereen tussen de benen dook. Dat moest haar weer overkomen.

Aan die bar, temidden van de feestende studenten, stortte mijn wereld in. Ik zat stampvol hormonen, ik had geen vrouw en had tot overmaat van ramp gefantaseerd over seks met een lesbienne. Ik begroef mijn hoofd in mijn handen.

| Willem Koert