Wetenschap - 7 november 2002

Column: Logootje

Hoppe Tik, creative director van Vormgeverscollectief Ezeltje Tik, keek in de spiegel. Een vierkant brilletje staarde hem aan, geflankeerd door twee geblondeerde bakkebaardjes. Daar lag het dus niet aan. Nog net zo trendy als altijd. Net als zijn geblokte stropdas, zijn vrolijke Apple en zijn smaakvolle kantoor.

Het lag dus niet aan hem. Het lag aan de opdracht.

Meegetroond door een oude vriend, die Hoppe vagelijk kende van het dranklokaal dat hij frequenteerde, was hij beland op een vergadering van Wageningse kopstukken, die bakkeleiden over de vraag hoe ze zichzelf moesten noemen. Herstel: hoe ze zichzelf 'zelfbewust' maar toch 'dynamisch' en 'betrokken' moesten presenteren naar binnen en buiten toe. En voordat hij het wist had hij, Hoppe Tik, kenner van al wat smaak maakt, aangeboden om voor een boterzacht prijsje wat conceptjes uit te werken. "Een logootje", had hij geopperd. "Een briefhoofd met uitstraling. Een naamkaartje met gevoel. Zulke dingen."

En nu stond hij met roodomrande ogen voor de spiegel zijn hersens te breken over de vraag wat hij in hemelsnaam moest met Wageningen Plant Sciences Praktijkonderzoek Akkerbouw en Vollegrondsgroententeelt. Het was zo achterlijk lang dat het niet op een briefhoofd paste, ook niet op een naamkaartje, het was onbegrijpelijk en het rijmde ook niet.

Tik deed zijn mond open. "Loeiretestrak", zei hij instinctmatig. "Dubbelkeigaaf." Zie je wel. Met hem was niks aan de hand. | Willem Koert