Zo werkt het nou, wetenschap. Ons hele systeem hangt van selectie en zelfpromotie aan elkaar. Beurzen aanvragen, proberen te publiceren in high-impact journals; het leven in Academia is een continue strijd van winnen of verliezen. En tja, jij hebt dus je eerste slag verloren.
Natuurlijk, je krijgt nog talloze kansen om alsnog te excelleren. Maar – niet om je te ontmoedigen hoor – weet je hoe die dingen werken in de wetenschap? Commissie die onderzoeksvoorstellen beoordelen, bezwijken haast onder een stortvloed van excellente voorstellen. Daarom kijken ze gewoon wie van de deelnemers al eerder een beurs gekregen heeft. Zij hebben zich immers al eerder bewezen. Kortom: winst betekent meer winst en verlies meer verlies. Daar zit je dan straks, met een gewoon diploma zonder honours. Een papiertje waarvan de waarde dankzij alle aandacht voor genadezesjes al bij voorbaat onder druk staat.
En toch, er is nog hoop. Ik bied een exclusieve kans aan alle afgewezen honoursstudenten om te solliciteren voor mijn persoonlijke Excellence Honours Plus Programme. Natuurlijk, mijn budget is minimaal en mijn status lachwekkend. Maar er zijn in Nederland inmiddels zoveel Honours Programmes dat werkgevers toch niet meer snappen waar het allemaal over gaat.
Solliciteren kan door mij een motivatiemail en een kopie van je afwijzingsbrief te sturen. Succesvolle kandidaten dompel ik onder in de ware dagelijkse wetenschappelijke praktijk.
Ik heb nog een hoop potjes die afgewassen moeten worden.
Stijn van Gils (28) doet promotieonderzoek naar ecosysteemdiensten in de landbouw. Maandelijks beschrijft hij zijn worsteling met het systeem wetenschap.
Lees alle columns van Stijn