Maar ik schreef het wel. En vervolgens heb ik het zonder twijfel naar de krant gestuurd. En ik haat mijn bazen niet eens. Onze mening vertoont zelfs raakvlakken. Hoe ga ik dit mijn begeleider vertellen? ‘Hoi, trouwens, ik heb ook nog een KNAW-afzeikstukje gemaakt. Misschien staat het morgen in NRC.’ Ach, ze gaan het toch niet plaatsen, prent ik mijzelf in. Ik draai me om en knijp mijn ogen stijf dicht.
Ho, denk ik opeens, maar ik meen het toch? Ik vind toch dat de KNAW beter het wetenschappelijke bedrijf kan verbeteren, in plaats van de maatschappij een gebrek aan vertrouwen te verwijten? Ik vind hun stuk toch naïef, of anders arrogant? Dat meen ik. En verder blijf ik gewoon een trotse KNAW-promovendus. Ik val in slaap.
Mijn brief wordt geplaatst. Heel klein, maar het blijft niet onopgemerkt. Ik ontvang boze reacties en stiekeme steunbetuigingen. ‘Ik zou het niet durven hoor.’ In de wandelgangen hoor ik dat een belangrijk iemand ergens gezegd heeft dat een Wageningse promovendus zijn eigen glazen heeft ingegooid. Dat bleek ik te zijn.
Het begint me te duizelen. Misschien is dit de oorzaak van alle onvrede. Allerlei instituties met hoogopgeleiden – de elite – doen van alles en hun medewerkers die het oneens zijn, blijven stil. Ze durven niet, maar voor de buitenwereld ontstaat een beeld van harmonieuze elitebolwerken die wel even bepalen wat de gewone man moet doen. Dat lijkt wel een complot. Nee, ik moet niet twijfelen over kritische stukjes. Er is juist meer genuanceerde oppositie nodig.