Nieuws - 4 juni 2009

CRÈME BRULÉE EN ROQUEFORT

Het echte werk

‘Voetèr,’ zo spraken de Parijsenaren de naam uit van zevendejaars biologiestudent Wouter Derks (25). Keer op keer verrasten de Fransen Wouter positief, als er tenminste even niet gestaakt werd.

‘In mijn directe omgeving werd er nogal raar van opgekeken toen ik vertelde dat ik naar Frankrijk ging voor mijn thesis. ‘Frankrijk is een mooi land, alleen jammer dat de Fransen er wonen!’ Dat soort dingen heb ik wel eens gezegd omdat ik zo slecht behandeld ben bij het organiseren van de studentenwintersport door lui uit een toeristenplaatsje. Tijdens mijn verblijf in Parijs heb ik helemaal niets gemerkt van arrogant gedrag. Ik kon zo bij het hoofd van mijn onderzoeksgroep binnenlopen en er werd mij meteen duidelijk gemaakt dat ik gewoon iedereen met ‘jij’ kon aanspreken. Dan merk je het verschil tussen wetenschappers en reisorganisatoren.
Ik werkte in een lab in Jouy de Josas, een buitenwijk van Parijs in de buurt van Château Versailles. Behalve om er veel te leren over mijn vakgebied was het een mooie kans om de Franse taal en cultuur beter te leren kennen. En te proeven. Heb je op Forum voor drie euro net een klef broodje met soep, in de kantine kon ik voor dezelfde prijs aanschuiven voor een menu met drie gangen. Voorgerecht, dagelijks een ruime keuze hoofdgerechten uit alle hoeken van Frankrijk, gevolgd door een indrukwekkend toetjesbuffet met crème brulée, chocoladetaartje, pudding en natuurlijk nog een stuk roquefort of camembert om het af te maken. 1-0 voor Frankrijk! De rest van de dag had ik dan geen honger meer, maar wel een kolossale after-lunchdip die pas rond een uur of drie wegtrok. Eenmaal werd het me echt te zwaar. Toen schrok ik wakker met de letters ‘AZERTY’ in mijn wang gedrukt. Van mijn Franse toetsenbord.
Ik woonde vlakbij mijn stageplek op de campus van het Institut National de la Recherche Agronomique, kortweg INRA, het grootste Life Sciences georiënteerde onderzoekinstituut in Frankrijk. Dat spaarde me gelukkig een dagelijkse trip met het openbaar vervoer. Bijna wekelijks werd er gestaakt, vaak zonder duidelijke aanleiding. Daar had ik nooit last van tot ik vanuit hartje centrum naar de campus moest met een grote piepschuimen doos met dertig zebravisjes. Er reden ineens geen treinen meer en van de omroepberichten verstond ik niets, toen voelde ik me verdwaasd en verloren. Gelukkig heb ik een taxi naar huis kunnen vinden. Op het instituut werd ook regelmatig gestaakt. President Sarkozy is geloof ik niet zo populair onder Franse wetenschappers. Het voelde allemaal als een lange vakantie, misschien zijn die Fransen zo gek nog niet.