Dit is haar werkplek, haar wereld. Een mannenwereld, dat wel. Onder haar pak ’m beet vijftig collega’s zijn maar drie vrouwen. Hoe dat komt, weet ze eigenlijk niet. De Canadese kwam op haar 25ste naar ons land. ‘Voor de liefde.’ Ze leerde de taal, werkte als postbode in Arnhem en kon vervolgens bij Unifarm in een leerwerktraject aan de slag als plantenverzorger. Broezen (water geven), zaaien, kweken. Of, zoals ze op de foto doet, verspenen. Het woord is afgeleid van spenen, ofwel ‘van de borst halen’. Sanderson zet ontkiemde tabaksplantjes, zeg maar de zuigelingen, over naar hun eigen kweekbakje. Ze houdt van het praktische werk met de handen. ‘En de wetenschappelijke kant van het werk spreekt me ook erg aan. We ontwikkelen hier planten die goed groeien en resistent zijn tegen ziektes. Dat is toch de basis van onze voedselketen. Anders hebben we niks te eten.’ En ja, je moet het niet erg vinden om alleen te werken. ‘Maar er komen genoeg mensen langs. We krijgen bezoek van studenten en onderzoekers van over de hele wereld.’
Broezen en verspenen
In de kassen van Unifarm heerst een bijna serene rust. Hier wordt gegroeid. Duizenden planten doen hier in stilte hun werk voor de wetenschap, gekoesterd door verzorgers als Pauline Sanderson.
