Mijn vriendin woont in een vrouwenhuis in Bennekom. Laatst hebben ze daar de muren van de huiskamer roze geschilderd. Niet subtiel roze maar in zo’n tint waarvan je ogen zeer gaan doen. Ik heb gepraat als Brugman om ze van het plan af te houden maar tegen vijf vrouwen begin je niets. Voor de rest is het huis zeer prima. Ze hebben een frituurpan en een bierkoelkast (waarin meestal ook wel een biertje te vinden is). Ik fungeer als klusjesman. Ze noemen het huis: ’t Molenment. Een combinatie van Molenstraat en monument, denk ik.Als ik daar weer eens als enige man met die vijf vrouwen zit te eten, moet ik wel even schakelen. Vrouwen praten namelijk het liefst zo lang mogelijk over iets, terwijl mannen het in vijf minuten zouden fixen. Het kiezen van een nieuwe huisgenoot, het wel of niet kopen van een nieuwe diepvries of de vraag of je nu wel op niet de buitendeur op slot moet doen: het duurt allemaal lang. Vaak ben ik degene die na een half uur luisteren (en ondertussen digitale dingen op m’n telefoon doen) een samenvatting geef, inclusief oplossing. Vervolgens start dan de discussie over die oplossing, die meestal resulteert in de conclusie dat ‘ze het er een andere avond nog maar eens over moeten hebben’, zonder mij waarschijnlijk.Ik leer steeds meer over vrouwen tijdens mijn bezoeken in dit vrouwenhuis. Ondertussen ben ik redelijk expert en weet zo ongeveer wel wat ik kan verwachten als ik een opmerking ergens over maak. Ten minste, dat dacht ik maar voor Sinterklaas kreeg ik het boek Wat mannen moeten weten over de gedachtewereld van vrouwen cadeau van m’n vriendin. Kennelijk zijn vrouwen complexer dan ik denk.
Jan-Willem doet de master Biosystems Engineering. Volg hem op Twitter: @JanWillemK
Blog: Tijd om te gaan
Blog: Werkelijkheid
Blog: Perspectief