Volgers van Green Happiness, ouders die hun kinderen niet laten vaccineren en de zelfdiagnosticerende Yup die de dokter vooral meedeelt wat hij mankeert. Ze lijken een doorn in ons oog omdat ze de wetenschap en ‘mensen die er voor gestudeerd hebben’ niet zo serieus lijken te nemen. De verklaring dat een ei niets minder is dan de ovulatie (of was het menstruatie?) van een kip door één van de dieet miepjes deed ons academisch opgeleide mensen krom liggen van het lachen.
Maar ergens was het ook om te huilen. Waar het links laten liggen van een ei wegens misbiologie niet zoveel kwaad kan, gaat het niet vaccineren van je kind helaas de hele maatschappij aan. In een andere blog werd deze trend al omgedoopt tot on-ontwikkelen: waar jaren van innovatie ons vaccins en een scala aan wetenschappelijke kennis over eten teniet wordt gedaan door mensen die hun informatie vooral van internet en Facebook plukken.
Vraag en aanbod
Toch vraag ik me af of de opkomst van de groen gelukkige Yup niet gewoon een signaal is dat onze heilige graal, de wetenschap, niet altijd aan de vraag voldoet. Niet dat wetenschap gedreven moet worden door kapitalistisme, maar er is altijd sprake van vraag en aanbod. Wetenschap laat zien wat niet ongezond is. Maar de jonge dertiger wil naast een gezond lijf ook voldoen aan de platte buik-standaard. Die neemt geen genoegen met een BMI tussen de 20 en 25 of een dieet waarbij 75 kilogram en 1 meter 70 als standaard is genomen.
Schijf van vijf
De schijf van vijf is daar een prima voorbeeld van. Al jaren wordt de schijf door dieetisten gebruikt als lapmiddel om mensen gezonder te laten eten. Prima standaard voor de obese Hollander die niet weet waar hij of zij moet beginnen. Maar minder geschikt voor de dertiger die van een maatje 40 naar een maatje 38 wil en ‘vooral lekker in haar vel wil zitten’. Dan helpen discussies over of je wel of niet margarine op je brood moet doen je niet vooruit. Argumenten zoals ‘ja maar de schijf van vijf zegt dat…’ snijden bij haar geen hout. En dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat slechts 2 tot 3 procent van de mensen volgens de schijf van vijf eet (versie 2006). Terwijl het toch zeker niet zo is dat enkel 3 procent van de mensen gezond is.
Misschien keert een deel van de mensen zich wel tot niet goed onderbouwde blogs simpelweg omdat de wetenschap niet het antwoord geeft op de vraag die ze stellen. Kennelijk willen we meer. We willen niet weten hoe we moeten eten om in de BMI range 20 en 25 te vallen. Er is genoeg internet proza dat pretendeert het antwoord wel te hebben. Maar of dat realistisch is, blijft de vraag.