© Sven Menschel
Ik ben ietwat laat met mijn studie begonnen, op mijn 24e, en word door studiegenoten niet minder dan daags ‘opa’ genoemd. Ja, ik heb best wat verschillende dingen gedaan voor aanvang van mijn studie, veel reizen gemaakt naar plekken die niet als de meest comfortabele of veilige plekken bekend staan, en ook heb ik op menige ranzige parkeerplaats of in onguur parkje geslapen.
Volgens het cliché ben ik zeker vaak mijn comfortzone uit geweest. Ik ben het er zeker mee eens dat je hier veel van leert; nieuwe ervaringen hebben altijd een educatieve waarde. Maar moeten het altijd extreme ervaringen zijn om je comfortzone uit te komen? Nee, merkte ik onlangs.
Warhoofd
Ik werd gevraagd een aantal presentaties voor de WUR te doen. Ja leuk, zei ik enthousiast, een goeie manier om toch eens wat meer met presentateren te oefenen. Nog geen dag later bedacht ik me. Presenteren? Leuk? Een warhoofd als ik kan voor geen meter een helder verhaal vertellen, laat staan driemaal daags voor honderden mensen. Shit, dacht ik, te snel ja gezegd voor iets waar ik niet de meest geschikte persoon voor ben. Hoe lul ik mij hier nu weer uit?
Mijn verhaal dat leuk was op papier werd nog net niet verkracht
Afspraak is afspraak, dacht ik later, dus ik zal er maar het beste van maken. Ik mag immers over mijn persoonlijke hoogtepunten van de studie praten, daar valt genoeg leuks over te vertellen. Daarnaast werd ik gepusht tot een goede voorbereiding, dus wat kon er eigenlijk allemaal misgaan? Wederom iets te optimistisch, want op de dag zelf kwamen de zenuwen naar boven. Tijdens mijn eerste presentatie op de open dag stond ik nét niet trillend op het podium en struikelen over mijn woorden gebeurde zin na zin. Mijn verhaal dat leuk was op papier werd nog net niet verkracht.
Beschamend
Het voelde een beetje beschamend eerst, maar na een tweede en derde presentatie kwam het verhaal er toch beter uit en kon ik zelfs grappen toevoegen. Verrek, misschien wordt het presenteren nog wel leuk, de angst lijkt weer verdwenen.
Het klinkt misschien een beetje zielig. Presenteren, dat moet iedereen toch wel eens doen. Voor mij lag het duidelijk buiten mijn comfortzone, en bleek het een goede uitdaging. Hiermee wil ik aangeven dat je zeker niet de halve wereld af hoeft te reizen om uit je comfortzone te komen, Wageningen heeft potentieel genoeg. Toch uit ik mijn verhaal liever zoals hier, lekker comfortabel op papier!
Angelo Braam is tweedejaars bachelorstudent Internationale Ontwikkelingsstudies.
Wekelijks het laatste nieuws ontvangen over studeren en werken bij WUR? Schrijf je dan nu in voor de Resource nieuwsbrief