Door Yvonne de Hilster, freelancer bij Corporate Communications
Ja natuurlijk zie ik dat, als ik ’s ochtend binnenwandel en weer te weinig heb geslapen, niet heb ontbeten omdat er alleen oud brood was dat in het broodrooster prompt zwart werd, net vijf trappen opgelopen heb omdat de lift voor slappelingen is en onderweg vast een beker koffie heb meegenomen om wakker te worden waar ik me dan weer half morsend mee door de tussendeur moet worstelen omdat die deur naar binnen opengaat en je daar niet je voet tussen kunt wurmen. ‘Nee, sorry’, zei de collega vriendelijk, ‘daar let ik niet zo op ’s ochtends.’ ‘Want als het licht aan is als u binnenkomt’, vervolgde de man alsof hij een kind toesprak, ‘dan moeten we de sensor vervangen. Want dan gaat het licht niet meer vanzelf uit en blijft het de hele nacht branden. En dat kan natuurlijk niet.’ Dat kan niet? Op de campus brandt ’s avonds zoveel licht dat je vergeet je fietslampje aan te klikken.
De man pakte zijn krakende aluminium trap weer op en liep door naar de gang. Morgenochtend vroeg kwam hij vast terug, als er nog niemand was, om met zijn rug tegen de muur naar binnen te schuifelen en de lamp op heterdaad te betrappen op aanspringen.
Ik dronk mijn inmiddels goed afgekoelde restje koffie op en richtte me weer op het stuk waar ik mee bezig was. Tot ik opschrok van weer die kraakpiepende trap. Zijn buik wees de man nog net zo de weg als eerder op de ochtend. Maar nu had hij zich vermenigvuldigd: twee stappen achter hem liep een man in hetzelfde donkere uniform, maar magerder en licht gebogen, met de trap links tegen zijn heup meetorsend. In stilte verlieten ze in ganzenpas via de andere deur de afdeling weer.
Ineens drong het tot mij door. Terwijl wij hier allemaal druk bezig zaten te zijn, doolden zij de hele dag door het gebouw, afdeling na afdeling, met de trap als trouwe vriend. Toen ze aan het eind van de middag niet weergekeerd waren, heb ik ze als vermist opgegeven bij de receptie.
Met dit blog doet Yvonne mee in de strijd om blogger te worden voor Resource.