© Sven Menschel
De kandidaat moet in staat zijn in multidisciplinaire teams te werken, excellent onderzoek te doen en excellent onderwijs te geven. Een multidisciplinair vak waarbij je waarde creëert en een bijdrage doet aan jouw vakgebied op een excellente (heb ik al eens gezegd dat ik allergisch ben voor dit woord?) manier klinkt natuurlijk ontzettend aantrekkelijk voor de gemiddelde masterstudent.
Maar wie iets verder zoekt en op de richtlijnen (lees: eisen voor een succesvolle wetenschappelijke carrière) stuit, kan zich afvragen of dat rooskleurige beeld en hetgeen waarop gestuurd wordt, wel met elkaar overeenkomen.
Buzz-woord
Zo kun je je afvragen hoe multidisciplinair die multidisciplinaire teams zijn: is dat niet gewoon een buzz-woord om een vacature aantrekkelijk te maken? Bij multidisciplinair moet ik denken aan een samenwerking tussen life sciences en social sciences, met een vleugje methodologie uit de data science wereld en het liefst betrekken we daar ook nog een designer bij om het maatschappelijk te maken. Dat je dan vanuit historisch-antropologisch perspectief naar de impact van een technologische ontwikkeling gaat kijken. Of zoiets. Multidisciplinair is niet een project tussen de fysisch-chemicus en de chemisch-fysicus. Maar in de meeste vacatures lijkt het daar wel om te gaan.
In de richtlijnen voor de tenure track is er ook weinig van dat multidisciplinaire terug te vinden. Afhankelijk van waar je je in de academische carrière ladder bevindt, draait het allemaal om vinkjes verzamelen. Voldoe je er niet aan? Kans dat je eruit wordt geknikkerd. Voor een assistant professor betekent dat op onderzoeksgebied jaarlijks tien credits aan artikelen: je krijgt er zes voor een artikel in een tijdschrift dat bij de top 25 procent van jouw vakgebied hoort en drie voor een tijdschrift dat tussen de top 25 procent – 50 procent hoort. Dat zijn dus minstens twee of drie artikelen per jaar, als je geluk hebt. En dan is het dus maar de vraag of een artikel meetelt dat in een tijdschrift buiten je vakgebied gepubliceerd wordt: wat algauw het geval is in een multidisciplinair onderzoek. Kortom, je hebt helemaal geen tijd om multidisciplinair bezig te zijn.
Goed onderwijs
Een ander puntje is hoe dat ‘excellente onderwijs’ beoordeeld wordt. Grotendeels door vakevaluaties van studenten. Dat lijkt misschien logisch maar het studentenperspectief staat niet per se gelijk aan goed onderwijs. Een student die het vak te moeilijk vindt zal een negatieve beoordeling geven, ook al is het vak nog zo op niveau. Was er een probleem met het lokaal? Werd het college niet opgenomen? Weer een negatievere beoordeling. Het stimuleert een iedereen-tevreden-houden-mentaliteit.
Van een PhD vacature word ik oprecht enthousiast. Maar als ik naar de interne beoordelingslijstjes kijk, vragen ze om een ‘studentpleaser die vooral kan schrijven voor eigen bühne’. Ik denk dat ik er nog eens even over nadenk.