Zonder fiets kan ik net zo goed thuis blijven, want dan kom ik nergens. Afgelopen week gebeurde het onvermijdelijke: m’n rijwiel gaf de geest. Het zat er al weken aan te komen, maar toen het moment daar was had ik het wel even moeilijk. Heel even maar, want uiteindelijk was het gewoon een vreselijk onding. De remmen en versnellingen waren kapot, er zat een slag in het achterwiel, er zat speling op de trapas en de aandrijving was beroerd. De druppel die de fiets onbruikbaar maakte was een gebroken ketting. Zelfs voor een techneut is aan zo’n fiets geen eer meer te behalen.
Afgelopen zaterdag heb ik een nieuwe (lees: oude) fiets gehaald, dus ik kan er weer tegenaan. Hopelijk houdt deze het nog 2 jaar vol, want dan hoop ik toch wel vertrokken te zijn uit Wageningen. Daarna zal dat fietsen snel minder worden, want zodra je gaat werken en geld hebt koop je een auto. Tenzij je voor de lol of linkse idealen blijft treinen en fietsen, maar onder die categorie val ik niet.
Ik zit nog wel te bedenken wat ik met m’n oude fiets ga doen. Naar de oudijzerboer brengen is zonde, want er zitten natuurlijk nog wel bruikbare onderdelen aan. Ergens in een sloot of gracht dumpen is best grappig, maar niet zo verantwoord. Verkopen is zinloos, waarschijnlijk moet ik dan zelfs bijbetalen en naar de kringloopwinkel brengen zou een belediging zijn voor de mensen daar. Ik denk dat ik die fiets maar gewoon in de schuur zet. Wie wat bewaart, die heeft wat, zegt m’n vader altijd.Twitter: @JanWillemK